Był niepozorny, trochę wyciszony, z lekko łysiejącą głową i szarmanckim wąsikiem. W chwili decydującego starcia o kierunek polskiej polityki miał 44 lata. Los sprawił, że nastąpiło ono w Kielcach, rodzinnym mieście Wiktora Jarońskiego, bo o nim tu mowa.
Jaroński był polskim posłem do Dumy Państwowej od 1906 – zasiadał we wszystkich kadencjach jako jeden z niewielu polityków Narodowej Demokracji. Zawdzięczał to poparciu jakie uzyskiwał w Kielcach i okolicy. Nie był działaczem pierwszego szeregu, były nazwiska większe i popularniejsze. Ale to właśnie z nazwiskiem Jarońskiego wiąże się wydarzenie, które zaważyło na losach sprawy polskiej w latach 1914-1918.
W chwili wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej (1 sierpnia 1914 roku) Jaroński przebywał w Petersburgu. Roman Dmowski, wracający z podróży z Francji i Szwajcarii – został zatrzymany przez władze niemieckie w Szczecinie, gdzie spędził noc w areszcie. Do Petersburga dotarł dopiero 12 sierpnia. Czas naglił, pierwsze polityczne enuncjacje były …Więcej

Życiorys św. Filomeny
Święta Filomena poniosła śmierć męczeńską w 302 r. w Rzymie, za panowania cesarza Dioklecjana. Pochodziła z greckiej rodziny arystokratycznej; jej rodzice Kalistos i Eutropiau mieszkali w Nikopolis w Macedonii. Ojciec był zarządca prowincji. Małżeństwo długo było bezdzietne; ostatecznie ich lekarz, który był chrześcijaninem, sugerował, żeby modlili się do chrześcijańskiego Boga. Filomena urodziła się ok. 289 r. Po jej urodzeniu rodzice przyjęli chrzest.
Od najmłodszych lat Filomena poświęciła swoje dziewictwo Panu Bogu, a jej serce pałało coraz większą i większą miłością do Niebiańskiego Oblubieńca. Jej jedynym życzeniem było żyć tylko dla Niego, ale o jej rękę starał się sam cesarz rzymski Dioklecjan. Kiedy Filomena odmawiała mu z racji wyznawanej wiary chrześcijańskiej, została przez cesarza uwięziona, torturowana, a następnie umarła w okrutnych męczarniach. Jej tortury miały być zapłatą dla niej za okazaną cesarzowi wzgardę. Początkowo Dioklecjan postanowił skazać …Więcej

Wawrzyniec był jednym z siedmiu diakonów Kościoła rzymskiego za czasów papieża Sykstusa II. Mimo że wiele osób sławiło jego bohaterską śmierć - m.in. św. Ambroży (+ 397), św. Augustyn (+ 430), św. Maksym z Turynu (+ ok. 467), św. Piotr Chryzolog (+ 450) i św. Leon Wielki (+ 461) - wiadomości historyczne o nim posiadamy bardzo skromne. Właściwie jedynym źródłem jest Liber Pontificalis (Księga Papieży), który śmierć Wawrzyńca wiąże bezpośrednio z męczeństwem papieża św. Sykstusa II, który zginął dnia 6 sierpnia 258 r. wraz ze swoimi czterema diakonami. Niektórzy pisarze współcześni w tym samym dniu i w tych samych okolicznościach sytuują męczeństwo Wawrzyńca. Temu jednak stanowczo sprzeciwia się powszechna i najdawniejsza tradycja rzymska. Jej wyrazem jest Passio, czyli opis męki wielkiego diakona.
Według niej Wawrzyniec miał być wyłączony z grupy skazanej na śmierć, która stanowiła orszak papieża. Wawrzyniec był bowiem administratorem majątku Kościoła w Rzymie. Miał równocześnie zleconą …Więcej

Drodzy Czytelnicy!
Myśląc o moim dotychczasowym życiu, a zwłaszcza o ostatnich 20 latach, spędzonych w Polsce, przychodzą mi na myśl dwie główne refleksje. Po pierwsze, przejmuje mnie wielki podziw dla Bożego miłosierdzia, jakiego sam doświadczyłem. Temu podziwowi towarzyszy zdumienie, że Bóg jest aż tak bardzo dobry dla tak nędznego grzesznika...
Podziw i wdzięczność
Świadom własnej niegodności, z każdym dniem coraz bardziej zdaję sobie sprawę z ogromnego wyróżnienia, jakie mnie spotkało. Stworzył mnie Bóg, choć wcale nie musiał tego uczynić. Dał mi nieśmiertelną duszę, dał rozum jako narzędzie poznania spraw Bożych i ludzkich, w końcu dał wolę, jako narzędzie realizacji Bożej woli. To wszystko są wielkie dary, ale niewiele znaczą w porównaniu z faktem, iż Bóg powołał mnie do synostwa, chce abym stał się dziedzicem nieba, a w Chrystusie Panu przybranym Jego dzieckiem i świątynią Ducha Świętego. Tym samym Bogurodzica stała się moją najdroższą, niebieską Matką, rodząc we mnie życie Boże …Więcej

Opublikowano 4 sierpnia 2014, autor: Jakub Pytel
W sobotę 12 lipca w kościele Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X w Warszawie ks. Hubert Kuszpa odprawił Mszę prymicyjną ku czci św. Andrzeja Boboli, podczas której asystowali mu: jako manduktor ks. Maciej Grün – wykładowca duchowości, teologii pastoralnej i etyki w seminarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Zaitzkofen, jako diakon ks. Dawid Wierzycki i jako subdiakon ks. Szymon Bańka; do Mszy posługiwali również klerycy i bracia przybyli z Zaitzkofen.
Po Mszy św. ks. Kuszpa odprawił nabożeństwo przed wystawionymi relikwiami św. Andrzeja Boboli i pobłogosławił nimi zebranych wiernych; następnie udzielił uroczystego błogosławieństwa prymicyjnego obecnym kapłanom, klerykom, braciom zakonnym, rodzicom i rodzeństwu, przyjaciołom, znajomym i wszystkim obecnym.
Po zakończeniu celebracji odbyło się przyjęcie dla zaproszonych gości.
Ks. Hubert Kuszpa przyjął święcenia kapłańskie 28 czerwca br. z rąk bp. Bernarda Tissier de Mallerais’go.
…Więcej

Opublikowano 3 sierpnia 2014, autor: Jakub Pytel
W niedzielę 6 lipca ks. Szymon Bańka FSSPX w swojej rodzinnej miejscowości – Stężycy Nadwieprzańskiej koło Krasnegostawu na Lubelszczyźnie – odprawił polową Mszę prymicyjną ku czci Niepokalanego Poczęcia N.M.Panny. We Mszy św. uczestniczyła rodzina ks. Bańki, przyjaciele i znajomi, goście z Niemiec, a także wierni związani z różnymi kaplicami Bractwa Św. Piusa X w Polsce – z Lublina, Warszawy, Tuchowa…
Nowo wyświęconemu kapłanowi przy celebracji asystowali: ks. Franciszek Berthod, wicerektor seminarium w Zaitzkofen – jako manduktor, ks. Krzysztof Gołębiewski jako diakon i ks. Hubert Kuszpa jako subdiakon; kaznodzieją był ks. Dawid Wierzycki. Oprawę muzyczną zapewniła schola klerycka z Zaitzkofen i ks. Raivo Kokis, który zagrał na organach. Przygotowaniem ołtarza polowego zajęli się bracia Klaus i Wojciech.
Po zakończeniu celebracji odbyło się przyjęcie dla zaproszonych gości, w którym wziął udział również miejscowy proboszcz.
Ks. Szymon …Więcej

Data publikacji: 2014-08-01 11:00
Data aktualizacji: 2014-08-01 12:07:00
Ks. Wojciech Lemański po usunięciu go z funkcji proboszcza w Jasienicy stale szuka pocieszenia w ramionach niezwykle przychylnych mu liberalno-lewicowych mediów. Tym razem został zaproszony na Przystanek Woodstock, gdzie wystąpił w roli bohatera szeroko komentującego sprawy Kościoła, wiary i polityki.
- Myślę, że Jezus Chrystus przyjąłby zaproszenie na Woodstock od Jurka Owsiaka – zaszarżował na samym początku ks. Lemański. To odważna deklaracja, liberalny duchowny postanowił wypowiedzieć się w imieniu Pana Boga, co potwierdza, że usunięcie go z funkcji proboszcza było uzasadnione. Ks. Lemański ujawnił także bardzo poważne luki w wiedzy z zakresu etyki katolickiej. W grę wchodzi także jej celowe przezeń fałszowanie. Na pytanie czy owsiakowe hasło „Róbta co chceta” jest niebezpieczne, odpowiedział: - To złota zasada w moralności (…). Jeśli robię coś z miłości do innych, to nawet, gdybym się pomylił, to to będzie dobre…Więcej

Magdalena Żuraw
Żandarm z Saint Tropez był monarchistą
Data publikacji: 2014-07-31 15:00
Data aktualizacji: 2014-07-31 15:33:00
Mija właśnie sto lat od urodzin Louisa de Funès. Ani we francuskiej, ani w angielskiej wersji Wikipedii nie ma wzmianki, że ten wybitny komediowy aktor, który wielką karierę rozpoczął po czterdziestym roku życia, był głęboko wierzącym katolikiem wspierającym tradycyjnych księży, a także monarchistą.
Znany ze znakomitych francuskich komedii Carlos Luis de Funes Galarza, znany pod pseudonimem Louis de Funès, odtwórca 130 ról filmowych, w tym słynnego Żandarma i pogromcy „Fantomasa”, potrafi zaskoczyć do dziś! Mało kto wie bowiem, że ów wybitny aktor znany z dużego ekranu i teatralnych desek przez większą część życia był katolickim tradycyjonalistą.
De Funès to bez wątpienia jeden z najwybitniejszych aktorów wszechczasów. Rozpoczynając życie zawodowe od drobniutkich rólek i popisów wirtuozerii w mało popularnych piano barach, stał się największym francuskim aktorem …Więcej

Ostatnimi czasy, modne są kontrowersje co do IV przykazania kościelnego. Czy wciąż zakazuje ono udziału w zabawach tanecznych podczas Adwentu i Wielkiego Postu? - pyta się wielu katolików. Co bardziej gorliwi wierni poddają wątpliwość godziwość organizowania imprez tanecznych w piątki - wszak w ten dzień, Chrystus Pan poniósł śmierć na Krzyżu - zauważają. Muszę przyznać, iż powyższe kontrowersje i wątpliwości, są mi, w dużej mierze, obce. Znając tradycyjną naukę katolicką odnośnie tańca, nie powinniśmy się bowiem pytać; w jakich okresach można organizować zabawy taneczne? Winniśmy raczej zadać sobie pytanie; czy w ogóle imprezy taneczne mogą być nazwane zabawami godziwymi, a więc takimi, w których, za wyjątkiem pewnych okresów, można brać udział? Mówiąc otwarcie; pytanie nie powinno brzmieć; czy wolno iść na dyskotekę, bal i wesele w piątek?, ale czy wolno iść na dyskotekę, wesele, bal, itp., kiedykolwiek? Zanim Szanowny Czytelnik zarzuci mi, iż mylę katolicyzm z purytanizmem albo …Więcej

Ewangelizacja na Przystani z Jezusem dobiegła końca. Na ulicach naszego miasta i plaży głoszono nie tylko Dobrą Nowinę, ale też świetnie się bawiono.
Gdyby zestawić młodzież bawiącą się na Sunrise Festiwal z tymi, którzy siedzą w kościele - a właściwie klęczą, internet byłby pewien ciekawych komentarzy. Tymczasem ci drudzy nie klęczą, a skaczą z radości, nie biczują się lecz klaszczą w dłonie, a wreszcie nie płaczą, lecz śpiewają na cześć Boga. Przystań z Jezusem to rekolekcje, specjalne warsztaty i ewangelizacja, a więc wykorzystanie swoich talentów do służenia Bogu.
Na plaży na wysokości Kamiennego Szańca znajdowała się duża scena, a obok niej dmuchany kościół. Chętnych do dobrej katolickiej zabawy nie brakowało. Wieczorem, grupy ochotników ruszały na spotkanie z młodymi ludźmi, udającymi się na Sunrise. Modlili się nad nimi, wzywali Ducha Świętego, odprawiali egzorcyzmy. Na miejscu był przenośny konfesjonał. Razem śpiewano pieśni i chwalono Boga. Trzeba przyznać, że sporo osób …Więcej

9 lipca br. w Saint-Pré koło Brignoles w Prowansji odbyły się uroczystości związane z 40. rocznicą założenia Zgromadzenia Sióstr Dominikanek Nauczających z Saint-Pré. Z tej okazji w domu macierzystym zgromadziły się siostry posługujące we wszystkich dziewięciu szkołach prowadzonych przez tę gałąź zakonu dominikańskiego – siedmiu we Francji i dwóch w Argentynie; z zaproszenia skorzystało także bardzo liczne grono absolwentek, które przybyły na uroczystości wraz z rodzinami. Gościem honorowym był bp Bernard Fellay, przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X, który dla tysięcznego tłumu zgromadzonych odprawił uroczystą Mszę św. dziękczynną. Po zakończeniu celebracji uczestnicy zjedli wspólny posiłek, podczas którego wspominano historię zgromadzenia i prowadzonych przez nie placówek edukacyjnych; zebrani mogli również obejrzeć specjalnie przygotowaną plenerową wystawę prezentującą dorobek poszczególnych szkół.
Na stronie DICI można zobaczyć galerię zdjęć ilustrujących to …Więcej

5 lipca br. w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia N.M.Panny przy warszawskim przeoracie Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X ks. Krzysztof Gołębiewski odprawił prymicyjną Mszę świętą. Nowo wyświęconemu kapłanowi podczas liturgii asystowali: ks. Karol Stehlin jako manduktor, ks. Dawid Wierzycki jako diakon i ks. Konstantyn Najmowicz jako subdiakon; kazanie wygłosił ks. Raivo Kokis. W chórze kapłańskim, wśród gości przybyłych z Niemiec zasiadł ks. Franciszek Berthod – wicerektor seminarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Zaitzkofen, w którym prymicjant przygotowywał się do pełnienia posługi kapłańskiej. We Mszy uczestniczyła jeszcze liczna delegacja kleryków i braci FSSPX z Bawarii, którzy zapewnili oprawę muzyczną uroczystości (śpiewali chorał i grali na skrzypcach).
Obecni przyjęli błogosławieństwo prymicyjne przed Mszą, a po zakończeniu celebracji udali się na uroczyste przyjęcie.
Ks. Krzysztof Gołębiewski święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca w Zaitzkofen z rąk bp. Bernarda Tissier …Więcej

Inspiratorzy, architekci Vaticanum II
KS. FRANCISZEK RADECKI CMRI
––––––––
Część II: Wprowadzenie w życie planu ogólnego
Chrystus Pan obiecał, że Jego Kościół będzie trwał aż do końca czasów i tak też się stanie. Psalm 116 mówi: "Prawda Pańska trwa na wieki". To nie coś, co zmienia się z pokolenia na pokolenie. Św. Cyprian napisał o Kościele: "Oblubienicą będąc Chrystusa, nie może być splamiona cudzołóstwem; jest nienaruszona i wstydliwa" (De unitate Ecclesiae, 6). Św. Augustyn wzniośle mówił: "Kochajmy Pana Boga naszego, kochajmy Jego Kościół: Boga jako Ojca, Kościół jako matkę..." (Enarrationes in Psalmos, 88, 2).
Modernizm – synteza wszystkich herezji
Ważne jest by sobie uświadomić, że papieże konsekwentnie zwalczali herezje modernistów. Papież św. Pius X nazwał modernizm syntezą herezji (Pascendi, 8 września 1907) ponieważ odrzuca tak wiele katolickich doktryn. Modernizm tym różni się od wcześniejszych herezji, że stosuje subtelne kamuflaże by równocześnie zaatakować wiele elementów …Więcej

Według łacińskiej Passio Apolinary był obywatelem Antiochii i stamtąd św. Piotr Apostoł przyprowadził go ze sobą do Rzymu, a następnie, wyświęconego na biskupa, posłał do Rawenny. Skazywany dwukrotnie na wygnanie, Apolinary miał pośród niezwykłych okoliczności apostołować w Tracji i nad Dunajem, w końcu zaś - także w niezwykłych okolicznościach - ponieść śmierć męczeńską. Niestety, opowiadanie to, sporządzone zapewne w tym celu, aby podnieść prestiż biskupstwa raweńskiego, nie zasługuje na jakąkolwiek wiarę, pochodzi zaś z drugiej połowy VII w.
Jest natomiast pewne, że biskup Apolinary poniósł śmierć męczeńską 23 lipca, najprawdopodobniej w drugiej połowie II stulecia. Świadczy o tym m.in. mowa św. Piotra Chryzologa, następcy Apolinarego na stolicy biskupiej. Nie ulega także wątpliwości, że relikwie Świętego spoczywają w cieniu wspaniałej bazyliki pod Rawenną. Ten znamienity pomnik sztuki sakralnej, ufundowany w VI w. przez bankiera Juliusza, był też zawsze ośrodkiem kultu św. Apolinarego …Więcej

Rozdział XXIV
Zbójecki Sobór Watykański II
Dużym wyzwaniem byłoby znaleźć precedens dla II Soboru Watykańskiego, przynajmniej w odniesieniu do metod do jakich uciekła się aktywna mniejszość liberalna, która szybko stała się większością. W tym kontekście, należałoby wspomnieć generalny Sobór w Efezie (449), który to nazwany został przez papieża Św. Leona I „zbójeckim soborem w Efezie”. Sobór ten odbył się pod przewodnictwem ambitnego i pozbawionego skrupułów biskupa: Dioscorus, który to, z pomocą swoich zakonników i żołnierzy imperium, wywarł ogromną presję na Ojcach soboru. Legatom papieskim odmówiono prawa przewodnictwa, które im przynależało; listy pontyfikalne nie zostały odczytane. Sobór ten, który z tego powodu nie był ekumeniczny, zakończył się uznaniem za ortodoksa heretyka Eutychesa, który podtrzymał błąd monofizytyzmu (uznającego tylko jedną naturę w osobie Chrystusa).
Sobór Watykański II był podobny do tego zbójeckiego soboru, z tą różnicą, że papieże (Jan XXIII, potem Paweł …Więcej

Wydawać by się mogło, że gazety codziennie – oczywiście nie tabloidy, ale te „poważniejsze” – są esencją inteligenckości. Któż bowiem czyta dzisiaj dzienniki? Przede wszystkim ludzie żywo zainteresowani sprawami publicznymi. Tymczasem – obok treści informacyjnej i publicystycznej – wyziera z nich zwykła pornografia.
Któż z nas pomyślałby, że nadejdą czasy, że gazety typu „Rzeczpospolita” czy „Gazeta Wyborcza” trzeba będzie ukrywać przed dziećmi. Ten drugi tytuł warto oczywiście chować chociażby dlatego, by nasze pociechy nie przesiąkały lewacką propagandą. Ale chyba nikt z nas jeszcze kilka lat temu nie spodziewał się, że zdjęcia w prasie codziennej mogą narażać tych najmniejszych na zgorszenie.
Nadeszły jednak czasy istnego szaleństwa pornograficznego w polskich dziennikach. Kilka dni temu niżej podpisany sięgnął po egzemplarz „Gazety Wyborczej”. Na jednej ze stron umieszczono tekst o… męskich narządach płciowych zilustrowany realistycznym malowidłem ilustrującym stosunek seksualny. Na …Więcej

Wincenty urodził się w Pouy (obecnie St-Vincent-de-Paul w południowo-zachodniej Francji) 24 kwietnia 1581 r. jako trzecie z sześciorga dzieci, w biednej, wiejskiej rodzinie. Jego dzieciństwo było pogodne, choć od najmłodszych lat musiał pomagać w ciężkiej pracy w gospodarstwie i wychowywaniu młodszego rodzeństwa. Rodzice marzyli o tym, by ich syn w przyszłości wyrwał się ku łatwiejszemu życiu. Czternastoletniego Wincentego wysłali więc do szkoły franciszkanów w Dax. Na opłacenie szkoły Wincenty zarabiał dawaniem korepetycji kolegom zamożnym, a mniej uzdolnionym lub leniwym. Po ukończeniu szkoły nie bez zachęty ze strony rodziny podjął studia teologiczne w Tuluzie. W wieku 19 lat został kapłanem; jednak kapłaństwo było dla niego jedynie szansą na zrobienie kariery. Chciał w ten sposób pomóc swojej rodzinie. Studia w Tuluzie Wincenty zwieńczył bakalaureatem w 1604 r. Później pogłębił swoje studia jeszcze na uniwersytecie w Rzymie i w Paryżu, zdobywając licencjat z prawa kanonicznego (1623). …Więcej

Dedykacja dla tych, dla których Putin do zimny czekista i krwiożerczy żyd, tyran i dyktator. - Convertius
Jak wiadomo, USA (m.in. ustami Obamy, Kerryego i innych polityków pośledniejszego sortu) energicznie i z przekonaniem potępia wszelkie interwencje militarne w suwerennych krajach. Zwłaszcza zaś nie mającą miejsca interwencję Rosji na Ukrainie.
Zatem prezentujemy poniżej listę krajów, które USA zbombardowało po ukończeniu II Wojny Światowej. Oczywiście nie chodziło wówczas o żadne interwencje militarne w suwerennych krajach, lecz o wprowadzenie demokracji.
Chiny 1945-46 Korea 1950-53 Chiny 1950-53 Gwatemala 1954 Indonezja 1958 Kuba 1959-60 Gwatemala 1960 Kongo Belgijskie 1964 Gwatemala 1964 Republika Dominikańska 1965-66 Peru 1965 Laos 1964-73 Wietnam 1961-73 Kambodża 1969-70 Gwatemala 1967-69 Liban 1982-84 Grenada 1983-84 Libia 1986 El Salvador 1981-92 Nikaragua 1981-90 Libia 1986 Iran 1987-88 Libia 1989 Panama 1989-90 Irak 1991- Kuwejt 1991 Somalia 1992-94 Chorwacja 1994 (wyłącznie …Więcej