Imię męczennika pochodzi od greckiego słowa pankratos, czyli wszechmocny. Było ono używane w odniesieniu do Boga – Christos Pantokrator, którego wizerunek możemy podziwiać choćby w byłym kościele Mądrości Bożej w Konstantynopolu. Pankracy – człowiek wszechmocny – to imię pozornie nie pasujące do czternastoletniego młodzieńca, jakim był Święty w momencie śmierci. Na dodatek jest on przedstawiany w stroju żołnierskim i z mieczem w ręku, choć takiego stroju zapewne nigdy na sobie nie miał, a miecza nie byłby w stanie dobrze unieść. A jednak święty młodzieniaszek jest znany pod tym właśnie imieniem i w takiej postaci… Przyjrzyjmy się jego krótkiemu życiu, a na pewno docenimy moc duchowego oręża i pancerza niezłomnej Wiary, które stanowią istotne atrybuty świętego Pankracego z Rzymu.
W dziejach ludzkości bądź wspólnot ludzkich pojawiają się takie okoliczności, które wymagają przyspieszenia i zaburzenia naturalnego biegu życia. Zwykle są to wojny, podczas których młodzi chłopcy od …Więcej

Święty przyszedł na świat jako najstarszy syn wielodzietnej zamożnej rodziny osiadłej w miejscowości Grottaglie w prowincji Tarent. Szczera pobożność rodziców sprawiła, iż Pan Bóg wejrzał miłościwym okiem na ich dom, dając nie tylko powodzenie materialne i sposobność dobrego wychowania dzieci, ale powołując także trzech synów do stanu duchownego. Młody Francesco w wieku dziesięciu lat uczył młodsze rodzeństwo katechizmu, a w szesnastym roku życia wstąpił do kolegium jezuickiego. Odkrył tam powołanie i jak się później okazało właśnie z Towarzystwem Jezusowym miał związać swe życie. Tymczasem po przyjęciu święceń subdiakonatu wyjechał do neapolitańskiego kolegium Gesu Vecchio. Ze względu na szczególne uzdolnienia za specjalną dyspensą przyjął wcześniej święcenia kapłańskie. Przez jakiś czas pracował jako prefekt kolegium w Neapolu, gdzie był nazywany święty prefektem (il santo prefetto).
Swoje wybitne zdolności miał spożytkować dopiero po wstąpieniu do zakonu jezuitów. W roku 1670 rozpoczął …Więcej

Przed zaledwie ośmioma laty Królowie Katoliccy, Ferdynand i Izabela, pokonali ostatni bastion islamu w Granadzie, a Opatrzność Boża już szykuje kolejnego duchowego wojownika, który przejmie schedę po bohaterach rekonkwisty i będzie zdobywał już nie chorągwie i twierdze, ale dusze i serca dla Chrystusa Pana. Święty przyszedł na świat Roku Pańskiego 1500 w Almodóvar del Campo w prowincji Ciudad Real. Pochodził z rodziny żydowskiej, która przyjęła wiarę świętą i zaszczytny tytuł szlachty hiszpańskiej. Rodzice jego szczerze pokochali światło Ewangelii i wychowali syna po katolicku, nie musiał więc długo poszukiwać swego powołania, lecz w wieku dwudziestu pięciu lat przyjął święcenia kapłańskie – ukończywszy najpierw studia prawnicze w Salamance oraz teologiczne i filozoficzne w Alcalá de Benares.
Miłość Boża dotknęła Jana z Ávila dojmującym cierpieniem – niedługo przed jego wyświęceniem zmarli ukochani rodzice. Ukojenie odnalazł odprawiając prymicyjną Mszę Świętą w kościele, w którym zostali …Więcej

Święty Pachomiusz, urodzony z pogańskich rodziców w Egipcie po tym jak został on podbity przez imperium rzymskie, nie znał wprawdzie światła boskiej wiary, niemniej miał za młodu prowadzić przykładny żywot. W wieku dwudziestu lat został wcielony do armii rzymskiej. Podczas kampanii wojennej stacjonował w Tebach. Nie bez przyczyny Opatrzność umieściła go właśnie w tym miejscu. Miał bowiem szczęście gościć u chrześcijańskiej rodziny, która podjęła go z taką miłością i życzliwością, że czuł się jak we własnym domu. Zadziwiony przykładem niewidzianej dotychczas, bo z łaski zrodzonej, harmonii rodzinnego pożycia, odczytał w tym znak Boży i zapragnął poznać wiarę, która wydała tak wspaniałe owoce. Jakoż się to stało, nowo narodzony w płomieniach Bożej miłości i obmyty wodą chrztu świętego postanowił dołączyć do najgorliwszych naśladowców Chrystusa i rozpocząć żywot pustelniczy.
Wywędrował tedy na pustynię nieopodal swej rodzinnej miejscowości i oddał się pod kierownictwo duchowe świętego opata …Więcej

Św. Stanisław urodził się około 1030 roku w Szczepanowie na Ziemi Krakowskiej. Kiedy przyszedł na świat, jak podają źródła, jego rodzice byli już w podeszłym wieku, zaś Stanisław był ich jedynym dzieckiem. W miejscu jego narodzin stoi obecnie barokowy kościół. Jest też w Szczepanowie mała kapliczka z umieszczonym w niej pniem dębu, pod którym matka Stanisława, wracając z pola, porodziła syna. Opodal znajduje się źródło, w którym obmyła swoje dziecko.
Od najmłodszych lat Stanisław otrzymywał staranne wychowanie i dobre wykształcenie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich, przez pewien czas pracował jako proboszcz parafii w Żębocinie. Później został kaznodzieją, a od 1072 roku pełnił posługę biskupa krakowskiego. Papieska bulla stwierdza, że był „biskupem z powołania”. Był człowiekiem prawym, dobrego usposobienia. Jedno z opracowań określa go jako człowieka prostego i otwartego serca, pracowitego wykształconego, powściągliwego, cierpliwego i odważnego. Wyróżniał się świętością życia, a chociaż …Więcej

Księżniczka bawarska Gizela, córka Henryka Kłótnika i Gizeli burgundzkiej, a siostra cesarza Henryka II, urodziła się w Bawarii niedługo po utworzeniu Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, gdy książęta niemieccy, a wśród nich jej ojciec, walczyli między sobą o zdobycie korony niemieckiej i związanej z nią cesarskiej. Spory sukcesyjne miały później przysporzyć sporo utrapień błogosławionej. W wieku dziesięciu lat została zaręczona z księciem, a późniejszym królem węgierskim Stefanem. Był to zwyczajny element polityki dynastycznej dworów panujących, ale tym razem okazało się, iż był w tym palec Boży. Królewski małżonek błogosławionej Gizeli doczekał się bowiem kanonizacji podobnie jak ich jedyny syn, który dożył lat sprawnych – święty Emeryk.
Para świątobliwych władców rządziła na Węgrzech, gdy chrześcijaństwo nie zakorzeniło się jeszcze dobrze, a pogaństwo wciąż podnosiło głowę. Stefan zajmował się polityką, zaś jego ukochana małżonka miała wolną rękę do czynienia rozmaitych …Więcej

Jakub, syn Alfeusza zwanego Kleofasem i Marii Kleofasowej, a brat świętego Judy Tadeusza, pochodził z tradycyjnej rodziny żydowskiej zachowującej prawo Mojżesza i oczekującej nadejścia zapowiedzianego przez proroków Mesjasza. Jeden z dwunastu Apostołów zwany jest Mniejszym albo Młodszym dla odróżnienia od innego ucznia Pańskiego o tym imieniu – prawdopodobnie dlatego, że został powołany do apostolskiego grona później niż Jakub Większy. Żywoty świętych utożsamiają go z Jakubem Sprawiedliwym, biskupem jerozolimskim, autorem Listu świętego Jakuba, późniejsze badania podają to jednak w wątpliwość. Opierają się one na braku pewności, że Alfeusz i Kleofas to jedna i ta sama osoba. Nie zostało to jednak udowodnione, więc podajemy żywot Świętego zgodnie z tradycyjną wykładnią.
W obrazie Świętego, jaki przechował się w przekazach, jawi się on jako asceta budzący szacunek zarówno wśród chrześcijan, jak i wrogich Chrystusowi żydów. Dla podbicia ciała pod prymat ducha spał na gołej ziemi, często …Więcej

Schyłek średniowiecza był dla Krakowa epoką bardzo pomyślną, i to nie tylko ze względu na fakt, iż był on wówczas stolicą mocarstwa europejskiego. Z pewnością jednak większym błogosławieństwem dla miasta było zamieszkiwanie w nim sześciu świątobliwych mężów („felicis saeculi Cracovia”). Zaliczano do tej grupy obok wymienionego wyżej bł. Stanisława Kazimierczyka: Izajasza Bonera, św. Jana Kantego, św. Szymona z Lipnicy, bł. Michała Giedroycia oraz Świętosława Milczącego, zwanego Błogosławionym. Jeżeli dodamy do tego krótką, ale niezwykle ważną dla krakowskiego Kościoła wizytę św. Jana Kapistrana w 1453 r. oraz pobyt na studiach św. Jana z Dukli i świątobliwego o. Mariana z Jeziorka, otrzymamy obraz ówczesnego Krakowa – miasta wiernego Kościołowi.
Przy kościele Bożego Ciała…
27 września 1433 r. Jadwiga, żona Macieja Sołtysa, rajcy leżącego u stóp Wawelu miasta Kazimierz (obecnie dzielnica Krakowa) urodziła od dawna wyczekiwane pierworodne dziecko – chłopca. Było to spełnienie marzeń i …Więcej

Święty Florian z Lauriacum, zwany tak od miejsca, w którym został umęczony, znany jest powszechnie z popularnych przedstawień ludowych, jakie można spotkać przy wiejskich uliczkach i siedzibach Ochotniczej Straży Pożarnej. Kojarzony zwykle jako postać w stroju rzymskiego legionisty z wiadrem wody, jako patron strażaków i innych zawodów wykonywanych przy użyciu ognia. Krakowianie zaś czczą go jako patrona swego miasta. Wszystkie te skojarzenia nie wzięły się znikąd, był on bowiem rzymskim oficerem, a kościół pod jego wezwaniem – jak głosi krakowska tradycja – był jedynym budynkiem oszczędzonym przez pożar, który w roku 1528 dotknął głównie Kleparz, wieś pod Krakowem, gdzie stała owa świątynia.
Warto ten popularny obraz Świętego wzbogacić o garść informacji zachowanych w źródłach i przekazanych przez żywoty. Miał się on urodzić w granicach imperium rzymskiego na terenie obecnej Austrii. Doszedł drogą kariery wojskowej aż do stopnia oficera i pomimo zajmowania publicznego stanowiska nie …Więcej

Tytuł Matki Bożej jako Królowej narodu polskiego sięga drugiej połowy XVI wieku. Grzegorz z Sambora, renesansowy poeta, nazywa Maryję Królową Polski i Polaków. Teologiczne uzasadnienie tytułu "Królowej" pojawi się w XVII wieku po zwycięstwie odniesionym nad Szwedami i cudownej obronie Jasnej Góry, które przypisywano wstawiennictwu Maryi.
Wyrazicielem tego przekonania Polaków stał się król Jan Kazimierz, który 1 kwietnia 1656 roku w katedrze lwowskiej przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej obrał Maryję za Królową swoich państw, a Królestwo Polskie polecił jej szczególnej obronie. W czasie podniesienia król zszedł z tronu, złożył berło i koronę, i padł na kolana przed wielkim ołtarzem. Zaczynając swoją modlitwę od słów: "Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico", ogłosił Matkę Bożą szczególną Patronką Królestwa Polskiego. Przyrzekł szerzyć Jej cześć, ślubował wystarać się u Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej, zająć się …Więcej

Święty Józef był mężem Maryi. Jego postać znamy z przekazów Ewangelii. Czcimy go dwukrotnie w ciągu roku: 19 marca - jako Oblubieńca Matki Bożej, a dzisiaj - jako wzór i patrona ludzi pracujących. 1 maja 1955 roku zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich papież Pius XII proklamował ten dzień świętem Józefa rzemieślnika, nadając w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie od 1892 r., świętu pracy. Odtąd tego dnia także Kościół akcentuje szczególną godność i znaczenie pracy. To wspomnienie jest wyrazem zrozumienia i poszanowania jej roli w duchowym rozwoju człowieka, a także okazją do złożenia hołdu tym jej wartościom, które pozwalają stosunki między ludźmi ją wykonującymi oprzeć na zasadach pokoju społecznego, dalekich od niezgody, gwałtu i nienawiści.
Całe swoje życie św. Józef spędził jako rękodzielnik i wyrobnik w ciężkiej zarobkowej pracy. Ewangelie określają go mianem tektōn (łac. faber), przez co rozumiano wyrobnika - rzemieślnika …Więcej

Opromienione nieśmiertelną chwałą imię świętego Piusa V – kojarzone przede wszystkim z wiktorią chrześcijaństwa nad islamem w bitwie pod Lepanto – było noszone przez człowieka rzeczywiście niezwykłego, nie tylko ze względu na zasługi polityczne. Antonio Ghislieri, syn ubogiej rodziny zamieszkałej w Bosco Marengo w Piemoncie, jako dziecko pracował przy wypasie bydła, a jego jedynym pragnieniem od młodości było żyć z Bogiem w ukryciu i Boga mieć za świadka postępu w cnotach chrześcijańskich. W tym celu wstąpił do konwentu dominikanów w wieku lat czternastu i przyjął imię Michał. Pobierał nauki w Bolonii, zaś święcenia kapłańskie przyjął w roku 1528. Jego zdolności sprawiły, iż został mianowany profesorem teologii w Pawii i pracował jako wykładowca w różnych seminariach przez szesnaście lat.
Sytuacja religijna w Europie nie pozwoliła mu jednak prowadzić prostego i cichego życia, o jakim marzył, lecz powołała go do spożytkowania swych zdolności na chwałę Boga i obronę Kościoła. Ojciec Michał …Więcej

W Sienie mieście włoskim urodzona św. Katarzyna, z ojca Jakuba i matki Lappy, od najmłodszych lat na niesłychany żywot i służbę Boską została powołana. Skoro tylko nauczyła się pozdrawiać Pannę Przeczystą, po schodach w domu swym chodząc, na każdym stopniu przyklękała i po jednym „Zdrowaś Maryjo” mówiła, wchodząc i schodząc. I już się w tym nabożeństwie dzieciątko ledwie pięć lat mające, od samego Ducha Bożego nauczone, kochało.
Szóstego roku miała widzenie, po którym zaczęła gorąco Boga miłować, modlitwą ustawicznie się zabawiać, powrózkami się bić, postami się umartwiać, w milczeniu się ćwiczyć. Siódmego roku czystość swoją Panu Bogu poślubiła, Matce Bożej pilno się oddając w opiekę, o której już rozumiała, iż ona do poślubienia czystości swej była między niewiastami najpierwsza.
Ciężkie umartwienia
Dziwne z nią rzeczy Pan Bóg czynił: gdy jadła, chorowała, gdy nie jadła, tylko pożywała Najświętszy Sakrament, lepiej się miała. W wielkich chorobach, gdy jej co powiedziano o zbawieniu i …Więcej

Przez Maryję rozpoczęło się zbawienie świata i przez Maryję musi się ono dopełnić – pisze św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Tekst ten pozostawał nieopublikowany przez 130 lat. Kiedy ukazał się w 1843 roku, niemal natychmiast stał się jednym z fundamentalnych dzieł pobożności maryjnej.
Autor Traktatu o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, krzewiciel idei oddania się w niewolę Matce Bożej, był inspiratorem dla wielu pokoleń katolików, którzy za swą Przewodniczkę Pewną do Nieba obrali Najświętszą Maryję Pannę. Jednym z nich był św. Jan Paweł II, który w swoim herbie umieścił odnoszące się do Maryi hasło św. Ludwika Totus Tuus (Cały Twój).
Św. Ludwik urodził się w bretońskim miasteczku Montfort-sur-Meu 31 stycznia 1673 roku. Był drugim z osiemnaściorga dzieci Jana Baptysty (Chrzciciela) i Joanny. Jego rodzice wywodzili się ze znanych francuskich rodów, choć w tym czasie mocno zubożałych. Państwo Grignion …Więcej

Święta Zyta urodziła się w niewielkiej toskańskiej miejscowości Monsagrati, niedaleko Lukki. Pochodziła z ubogiej rolniczej rodziny, otrzymała jednak od rodziców bogactwo wyższego rzędu – prawdziwie chrześcijańskie wychowanie i zaród cnót, które aż do świętości rozwinęła w dorosłym życiu. Jej siostra została zakonnicą u cystersek, brat zaś pustelnikiem, ona zaś zmuszona była udać się na służbę do miasta, by zarobić na własne utrzymanie.
Miała dwanaście lat, gdy została służącą w zamożnym domu państwa Fratinellich. Początkowo była źle traktowana z powodu swojej pobożności i cichości. Wiele przykrości spotkało ją ze strony apodyktycznego pana domu i jego drażliwej i nazbyt wymagającej małżonki. Pobożna dziewczynka znalazła z Bożą pomocą na tyle hartu ducha i pokory koniecznej w takim położeniu, by udało jej się traktować dom swoich chlebodawców tak jakby była to Święta Rodzina.
Pan Bóg, doświadczywszy swą służebnicę, wkrótce nagrodził jej cierpliwość i posłuszeństwo, państwo Fratinelli …Więcej

Informacje o pontyfikacie i męczeństwie świętego Marcelina pochodzą z żywota napisanego przez świętego papieża Damazego, tego samego, który zlecił świętemu Hieronimowi sporządzenie łacińskiego tłumaczenia Pisma Świętego zwanego Wulgatą. Wspomina go również poczet papieży, czyli Liber pontificalis rozpoczęty przez Bonifacego II w VI wieku. Największym zaś zaszczytem, jaki spotkał pośmiertnie Świętego, jest policzenie jego imienia między Apostołami i Męczennikami w drugiej modlitwie wstawienniczej Kanonu Rzymskiego. O pochodzeniu Marcelina wiadomo tylko tyle, że był Rzymianin o imieniu Projektus, zaś na Stolicy Piotrowej zasiadł Marcellinus w roku 296 po śmierci swego poprzednika Kajusa, za panowania Dioklecjana.
Cesarz Dioklecjan zapoczątkował szereg reform, które przyniosły wiele pożytku imperium rzymskiemu, ale zainicjowana przez niego reforma religijna miała okazać się powodem przelania krwi wielkiej ilości wyznawców Chrystusa Pana. Poszanowanie obyczajów przodków (mores maiorum) …Więcej

Błogosławiony Marian urodził się w Donegal w Szkocji jako Muirdach MacRobertaigh, a jego imię zostało później przetłumaczone na łacińskie Marianus. Jego ojczyzna od kilkuset lat słynęła ze specyficznego życia klasztornego, które przyczyniło się w znacznym stopniu do rozwinięcia rodzimej kultury. Wraz z nastaniem chrześcijaństwa został zniesiony panujący dotąd celtycki zakaz używania pisma – mnisi iroszkoccy pracowali dla rozwoju piśmiennictwa (obok egzemplarzy Biblii i katolickich pism teologicznych uratowali też wiele ksiąg autorów starożytnych) i wyruszali na duchowy podbój pogańskich ludów. Błogosławiony Marian w roku 1067 postanowił wstąpić w ich ślady. Wraz z dwoma towarzyszami Janem i Kandydem zamierzał udać się do Rzymu. Kolejne wypadki nie pozwoliły mu jednak zrealizować tego zamierzenia.
Pierwszym miejscem, w którym się zatrzymał była Bawaria. Wstąpił do benedyktyńskiego opactwa św. Michała koło Bambergu. Nie odpowiadały mu jednak obyczaje tamtejszych mnichów – wyruszył więc w …Więcej

Wojciech urodził się ok. 956 roku w możnej rodzinie Sławnikowiców w Lubicach (Czechy). Jego ojciec, Sławnik, był głową możnego rodu, spokrewnionego z dynastią saską, panującą wówczas w Niemczech. Matka Wojciecha, Strzeżysława, również pochodziła ze znakomitej rodziny, być może z Przemyślidów, którzy rządzili wówczas państwem czeskim. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów Sławnika. W najstarszym rękopisie jego imię brzmi Wojetech. Wedle pierwotnych planów ojca Wojciech miał zostać rycerzem. Ostatecznie o jego przeznaczeniu do stanu duchownego według biografów zdecydowała choroba. Rodzice złożyli ślub, że gdy syn wyzdrowieje, będzie oddany Bogu na służbę. Nie można tego wykluczyć. Wydaje się jednak, że przyczyna była inna: taki był po prostu zwyczaj w owych czasach, że gdy można rodzina miała więcej synów czy córek, przeznaczała ich do stanu duchownego na opatów, ksienie czy biskupów.
W 968 roku papież Jan XIII, dzięki inicjatywie cesarza Ottona I, ustanowił w Magdeburgu metropolię …Więcej