Trzy stopnie sakramentalnego posługiwania – dwa stopnie kapłaństwa służebnego
Nauka katolicka, wyrażona w liturgii, Urząd Nauczycielski i stała praktyka Kościoła uznają, że istnieją dwa stopnie uczestniczenia w kapłaństwie Chrystusa: episkopat i prezbiterat. Diakonat jest przeznaczony do pomocy im i służenia. Dlatego pojęcie sacerdos – kapłan – oznacza obecnie biskupów i prezbiterów, a nie diakonów. Nauka katolicka przyjmuje jednak, że zarówno dwa stopnie uczestniczenia w kapłaństwie (episkopat i prezbiterat), jak i stopień służby (diakonat), są udzielane za pośrednictwem aktu sakramentalnego nazywanego „święceniami”, to znaczy przez sakrament święceń.
Biskup – prezbiter – diakon
Dla uchwycenia istoty natury diakonatu ważne jest również zrozumienie wzajemnych relacji panujących między biskupem a prezbiterem oraz między nimi a diakonem.
Sobór Watykański II „uczy, że przez konsekrację biskupią udziela się pełni sakramentu święceń, która nazywana jest najwyższym kapłaństwem bądź pełnią świętego posługiwania”. Obowiązek posługi biskupiej został zlecony w stopniu podporządkowanym prezbiterom, aby byli współpracownikami stanu biskupiego, w celu należytego wypełniania powierzonego przez Chrystusa apostolskiego posłannictwa.
Na niższym szczeblu hierarchii stoją diakoni, na których nakłada się ręce ‘nie dla kapłaństwa, lecz dla posługi’. Przy święceniach diakonatu tylko biskup wkłada ręce. Oznacza to, że diakon jest specjalnie związany z biskupem w zadaniach swojej „diakonii”.
Zadania diakona: diakonat.pl/index.php/kim-jest-diakon-czym-jest-diakonat/