„Zatrzymajmy się przed Dzieciątkiem z Betlejem. Pozwólmy, aby nasze
serce się wzruszyło, nie bójmy się tego. … Pozwólmy, by rozpaliło się
ono czułością Boga. Potrzebujemy Jego serdeczności. Dotyk Boga nie rani:
on daje pokój i siłę. … Bóg jest wielki w miłości, Jemu cześć i chwała
na wieki! Bóg jest pokojem: prośmy Go, aby nam pomógł budować go każdego
dnia w naszym życiu, w naszych rodzinach, w naszych miastach i krajach,
na całym świecie. Pozwólmy, by nas poruszyła dobroć Boga”.

Panie, Słowo Wcielone, który pierwszy nas umiłowałeś, dałeś nadzieję i
pokój, z pokorą klękając po raz kolejny przed wielką tajemnicą Twego
Wcielenia przynosimy Ci wszystkich, którzy są nam bliscy.
Daj im doświadczyć Twojej czułości i spraw, by w swoich środowiskach,
wspólnotach, rodzinach byli pierwszymi, którzy miłują, dają nadzieję,
przynoszą pokój. Naucz nas nie oczekiwać na to co uczynią inni, ale
dzielić się hojnie Twymi darami, aby w ten sposób przemieniać w naszych
środowiskach, wspólnotach, rodzinach to, co jest naznaczone niepokojem,
kłótnią, zawiścią, brakiem miłości, cierpieniem.
„Niech Ci Jezu będą dzięki za Twe narodzenie,
Bo przez nie zacząłeś nasze sprawować zbawienie:
Miłość która to sprawiła,
Iż Cię do nas sprowadziła,
Niech swą iskrą nas zapali,
Abyśmy Cię miłowali,
Teraz i bez końca w wieczności.”

Wyjść na spotkanie Miłości
W Tajemnicy Wcielenia Jezus staje się Bogiem z nami, Bogiem pochylającym się z miłością nad tym, co zwyczajne, ludzkie. Dlatego wraz z Maryją Dziewicą i Józefem pochylamy się nad Dzieciątkiem narodzonym w Betlejem, gdzie spotykamy Miłość ogarniającą swym ciepłem i przemieniającą każdego, kto wchodzi i otwiera swe serce na „Słowo, które Ciałem się stało i zamieszkało wśród nas”. Z Maryją i z Józefem idziemy na spotkanie z Nowonarodzonym. Tak jak trzeba się pochylić, by przez niskie i wąskie drzwi wejść do Bazyliki Narodzenia Chrystusa w Betlejem, tak tylko ten wejdzie do stajenki, kto głęboko, w ciszy, pokornie, z wiarą pochyli się nad Tajemnicą Bożego Narodzenia. Chrystus stał się jednym z nas, naszym bratem, a Boga polecił nam nazywać Ojcem. Całą ludzkość uczynił zaś jedną człowieczą rodziną. W Betlejem Jezus Bóg Człowiek zrezygnował z majestatu Bożego, zrezygnował z ziemskiego majestatu, z wygodnego mieszkania, ale nie wyrzekł się ziemskiej ludzkiej miłości, miłości matczynej, troski opiekuna i serdeczności pasterzy i mędrców. Uświęcił ludzką miłość w naszych rodzinach, bo „człowiek nie może żyć bez miłości. Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się miłości, jeśli nie spotka się z miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni jej w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa”.
www.naszdziennik.pl/…/120279,bog-wych…