06 - Samuel - młody prorok. Samuel prorok, hebr. שְׁמוּאֵל <Bóg wysłuchał>, cs. Prorok Samuił (ur. w Ramie, zm. przed ok. 1007 p.n.e.) – postać biblijna z XI wieku p.n.e. opisywana w 1 Księdze …More
06 - Samuel - młody prorok.
Samuel prorok, hebr. שְׁמוּאֵל <Bóg wysłuchał>, cs. Prorok Samuił (ur. w Ramie, zm. przed ok. 1007 p.n.e.) – postać biblijna z XI wieku p.n.e. opisywana w 1 Księdze Samuela, prorok sprawujący również funkcje kapłańskie, ostatni z sędziów starożytnego Izraela, święty Kościoła katolickiego, prawosławnego, wspominany przez Apostolski Kościół Ormiański i Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. Jego przypuszczalny grób znajduje się w wiosce Nabi Samwil w Izraelu.
Samuel urodził się w mieście Rama, jako pierworodny syn w cudowny sposób wyleczonej z bezpłodności Anny, żony Elkany. W okresie jego sędziowania Izraelici odnieśli zwycięstwa nad Filistynami, odzyskując przejęte przez nich ziemie. Choć był przeciwnikiem powstania monarchii w Izraelu, przyczynił się do jej ukształtowania namaszczając dwóch królów: Saula i Dawida. Tradycja żydowska i chrześcijańska przypisywała mu autorstwo Księgi Sędziów, Księgi Rut i części 1 Księgi Samuela.
Początki życia Samuela przypadają na burzliwy okres sędziów. Ojciec Samuela, Elkana (nazywany Efratytą, gdyż pochodził z gór Efraim, jednak należał do pokolenia Lewiego - por. 1 Krn 6,27) miał dwie żony – Annę i Peninnę. Bardziej kochał Annę, która była jednak bezdzietna. Uczyniła ona Bogu ślub, że jeśli da jej syna, poświęci go Jahwe. Żarliwa modlitwa Anny została wysłuchana, a Anna nadała nowo narodzonemu dziecku imię "Samuel" - "Bóg wysłuchał". Gdy Anna przestała karmić swego syna piersią, oddała go w wychowanie arcykapłanowi Helemu wSzilo, by odtąd był sługą Pana.
Gdy Samuel był jeszcze młody, Pan wezwał Samuela. Ten jednak nie znał głosu Bożego i uznał, że woła go Heli. Gdy sytuacja powtórzyła się trzeci raz, Heli zrozumiał, że to sam Pan woła Samuela i nakazał odpowiedzieć na kolejne wezwanie Mów, Panie, bo sługa Twój słucha. Bóg objawił się Samuelowi i przepowiedział mu zagładę rodu Helego z powodu niegodziwości jego synów,Chofniego i Pinchasa. Z tego powodu młody prorok bał się ujawnić treść widzenia, jednak uczynił to na wyraźne polecenie Helego, którzy przyjął wyrok Pana z pokorą. Wkrótce potem Chofni i Pinchas zginęli w bitwie z Filistynami, a Heli zmarł po usłyszeniu wiadomości o tym oraz o utracie Arki Przymierza.
Następnie relacja biblijna przenosi się o 20 lat. Samuel, już dojrzały mężczyzna, nawoływał Izrael do nawrócenia i odrzucenia bałwochwalczego kultu innych bogów. Naród wysłuchał Samuela i zgromadził się w Mispa w celu dokonania obrzędu pokutnego. Dowiedzieli się o tym Filistyni i wyruszyli do walki z Izraelem, jednak ponieśli klęskę. Na cześć zwycięstwa Samuel postawił pomnik zwany Eben-Haezer. Ataki Filistynów na Izrael ustały na pewien czas, a Izraelici odzyskali zdobyte przez najeźdźców miasta, a nawet zdobyli część ziem filistyńskich, które wcześniej nie należały do Izraela. Zakończyły się również konflikty z Amorytami.
Samuel sądził lud w Betel, Gilgal i Mispa, jednak jego główną siedzibą było Rama, gdzie postawił ołtarz Panu.
Gdy Samuel się zestarzał ustanowił sędziami swoich synów, Joela i Abiasza. Sprawowali oni sądy w Beer-Szebie. W przeciwieństwie do swego ojca byli oni jednak przekupni, więc Izraelici wezwali Samuela do ustanowienia króla w Izraelu, wzorem innych narodów.
Samuel nie był zadowolony z wezwania Izraelitów. Był zwolennikiem idei teokratycznej, według której jedynym królem Izraela miał być Bóg Jahwe. Jednak Pan polecił Samuelowi wysłuchanie prośby ludu, równocześnie ostrzegając go o konsekwencjach ich decyzji.
Na króla namaszczony został Saul, syn Kisza, z pokolenia Beniamina. Był to mężczyzna wysoki, silny i urodziwy. Przybył on do Samuela w poszukiwaniu swych oślic. Wybór Saula na króla został potwierdzony przez losowanie, na zebranym przez Samuela zgromadzeniu w Mispa.
Po tym jak Saul umocnił swoją władzę, Samuel zrzekł się swojego urzędu. Jego służba została oceniona przez Izraelitów pozytywnie. Synowie nie rościli sobie praw do następstwa. W pożegnalnym przemówieniu, Samuel przypomniał narodowi jego dzieje, w tym odstępstwa od Pana. Odwołał się do idei teokratycznej, nazywając królem Boga Jahwe. Zapowiedział ludowi powodzenie w przypadku wierności Bogu, grożąc jednocześnie nieszczęściem w przypadku odstępstwa. Obiecał jednocześnie, że aż do swej śmierci będzie modlił się za swój lud.
Samuel prorok, hebr. שְׁמוּאֵל <Bóg wysłuchał>, cs. Prorok Samuił (ur. w Ramie, zm. przed ok. 1007 p.n.e.) – postać biblijna z XI wieku p.n.e. opisywana w 1 Księdze Samuela, prorok sprawujący również funkcje kapłańskie, ostatni z sędziów starożytnego Izraela, święty Kościoła katolickiego, prawosławnego, wspominany przez Apostolski Kościół Ormiański i Koptyjski Kościół Ortodoksyjny. Jego przypuszczalny grób znajduje się w wiosce Nabi Samwil w Izraelu.
Samuel urodził się w mieście Rama, jako pierworodny syn w cudowny sposób wyleczonej z bezpłodności Anny, żony Elkany. W okresie jego sędziowania Izraelici odnieśli zwycięstwa nad Filistynami, odzyskując przejęte przez nich ziemie. Choć był przeciwnikiem powstania monarchii w Izraelu, przyczynił się do jej ukształtowania namaszczając dwóch królów: Saula i Dawida. Tradycja żydowska i chrześcijańska przypisywała mu autorstwo Księgi Sędziów, Księgi Rut i części 1 Księgi Samuela.
Początki życia Samuela przypadają na burzliwy okres sędziów. Ojciec Samuela, Elkana (nazywany Efratytą, gdyż pochodził z gór Efraim, jednak należał do pokolenia Lewiego - por. 1 Krn 6,27) miał dwie żony – Annę i Peninnę. Bardziej kochał Annę, która była jednak bezdzietna. Uczyniła ona Bogu ślub, że jeśli da jej syna, poświęci go Jahwe. Żarliwa modlitwa Anny została wysłuchana, a Anna nadała nowo narodzonemu dziecku imię "Samuel" - "Bóg wysłuchał". Gdy Anna przestała karmić swego syna piersią, oddała go w wychowanie arcykapłanowi Helemu wSzilo, by odtąd był sługą Pana.
Gdy Samuel był jeszcze młody, Pan wezwał Samuela. Ten jednak nie znał głosu Bożego i uznał, że woła go Heli. Gdy sytuacja powtórzyła się trzeci raz, Heli zrozumiał, że to sam Pan woła Samuela i nakazał odpowiedzieć na kolejne wezwanie Mów, Panie, bo sługa Twój słucha. Bóg objawił się Samuelowi i przepowiedział mu zagładę rodu Helego z powodu niegodziwości jego synów,Chofniego i Pinchasa. Z tego powodu młody prorok bał się ujawnić treść widzenia, jednak uczynił to na wyraźne polecenie Helego, którzy przyjął wyrok Pana z pokorą. Wkrótce potem Chofni i Pinchas zginęli w bitwie z Filistynami, a Heli zmarł po usłyszeniu wiadomości o tym oraz o utracie Arki Przymierza.
Następnie relacja biblijna przenosi się o 20 lat. Samuel, już dojrzały mężczyzna, nawoływał Izrael do nawrócenia i odrzucenia bałwochwalczego kultu innych bogów. Naród wysłuchał Samuela i zgromadził się w Mispa w celu dokonania obrzędu pokutnego. Dowiedzieli się o tym Filistyni i wyruszyli do walki z Izraelem, jednak ponieśli klęskę. Na cześć zwycięstwa Samuel postawił pomnik zwany Eben-Haezer. Ataki Filistynów na Izrael ustały na pewien czas, a Izraelici odzyskali zdobyte przez najeźdźców miasta, a nawet zdobyli część ziem filistyńskich, które wcześniej nie należały do Izraela. Zakończyły się również konflikty z Amorytami.
Samuel sądził lud w Betel, Gilgal i Mispa, jednak jego główną siedzibą było Rama, gdzie postawił ołtarz Panu.
Gdy Samuel się zestarzał ustanowił sędziami swoich synów, Joela i Abiasza. Sprawowali oni sądy w Beer-Szebie. W przeciwieństwie do swego ojca byli oni jednak przekupni, więc Izraelici wezwali Samuela do ustanowienia króla w Izraelu, wzorem innych narodów.
Samuel nie był zadowolony z wezwania Izraelitów. Był zwolennikiem idei teokratycznej, według której jedynym królem Izraela miał być Bóg Jahwe. Jednak Pan polecił Samuelowi wysłuchanie prośby ludu, równocześnie ostrzegając go o konsekwencjach ich decyzji.
Na króla namaszczony został Saul, syn Kisza, z pokolenia Beniamina. Był to mężczyzna wysoki, silny i urodziwy. Przybył on do Samuela w poszukiwaniu swych oślic. Wybór Saula na króla został potwierdzony przez losowanie, na zebranym przez Samuela zgromadzeniu w Mispa.
Po tym jak Saul umocnił swoją władzę, Samuel zrzekł się swojego urzędu. Jego służba została oceniona przez Izraelitów pozytywnie. Synowie nie rościli sobie praw do następstwa. W pożegnalnym przemówieniu, Samuel przypomniał narodowi jego dzieje, w tym odstępstwa od Pana. Odwołał się do idei teokratycznej, nazywając królem Boga Jahwe. Zapowiedział ludowi powodzenie w przypadku wierności Bogu, grożąc jednocześnie nieszczęściem w przypadku odstępstwa. Obiecał jednocześnie, że aż do swej śmierci będzie modlił się za swój lud.
