Rok Miłosierdzia…ale jakiego????

No właśnie. Eureka. Zawsze się mówi, nawet jeśli język to męczy: „Koronka do Bożego Miłosierdzia”, „Niedziela Bożego Miłosierdzia”, „Obraz Miłosierdzia Bożego”. Ogłaszając ten rok proboszczowie wielu parafii w ogłoszeniach duszpasterskich sami dopisywali „Rok MiłosierdziaBożego„. Jednak to był ich słuszny dodatek, bo ani w bulli „Misericordiae vultus”, ani w Liście Episkopatu czy innych odnośnych dokumentach nie ma kompletnego zwrotu. Przymiotnik: „Boże” jest zupełnie usunięty! Więc to nie jest rok Miłosierdzia Bożego? To w takim razie jakiego, czyjego??? Ktoś powie, że takie rzeczy wie się same przez się, wiadomo – tylko Bóg jest miłosierny, więc nie trzeba dla męczenia biednego języka dodawać tego „Bożego” przedłużenia. Nieprawda. Miłosierdzie małpuje nawet szatan. Zwróćmy uwagę, że straszliwi tyrani tacy jak np. Stalin przedstawiani byli (medialnie) w aureoli dobroci, miłosierdzia. Miłosierdziem określamy też różne humanitarne dzieła naszych czasów np. umożliwienie za darmo kobietom z biednych krajów zabicia dziecka nienarodzonego… W naszych czasach funkcjonuje wiele fałszywych pojęć miłosierdzia, które utożsamiane jest często z pobłażliwością, litością, przekreśleniem sprawiedliwości. Dlatego na uwagę zasługuje fakt właściwego i pogłębionego pojęcia miłosierdzia, jakie miała św. Siostra Faustyna. Dla niej ludzkie miłosierdzie bardzo ściśle związane jest z Miłosierdziem Boga, które dla tego pierwszego jest źródłem, wzorem i motywem. Takie miłosierdzie zakłada spełnienie wymagań sprawiedliwości, która jest podstawową miarą miłości, i owocuje w konkretnym czynie. „Miłosierdzie jest kwiatem miłości”. No właśnie – podkreślmy to zdanie: „ludzkie miłosierdzie bardzo ściśle związane jest z Miłosierdziem Boga„. Powinno ono zamknąć cały ten spór. Nie ma dyskusji. Rok miłosierdzia bez Boga nie istnieje. Pojęcie: „rok miłosierdzia” z powodu braku słowa: „Bożego” jest wstrząsającą herezją. Kościół od samej góry został straszliwie zaatakowany. Pan Jezus w Ewangelii zwraca nam też uwagę w jaki sposób odróżnić dobre dzieła od złych: „Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po ich owocach. Czy zbiera się winogrona z ciernia, albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, a złe drzewo wydaje złe owoce.” (Mt7,15-17). No to minęło już zdrowo ponad miesiąc od 8 grudnia. I co mamy? Nic. Ani Koronki do Miłosierdzia Bożego, szczególnie o godz. 15-tej (gdy wchodzi się o tej godzinie do wielkomiejskiego kościoła, to ze świecą trzeba szukać osoby, która przyszła się pomodlić Koronką), ani kazań o nawróceniu, ani większej liczby spowiedników (wręcz przeciwnie). Przy okazji w przeddzień ogłoszenia roku pojawił się plakat z dużym obrazem Miłosierdzia Bożego namalowany na podstawie słów Pana Jezusa przekazanych św. Faustynie. Tyle, że obraz na tym plakacie jest sprofanowany. Obraz, gdzie każdy szczegół został podany przez Zbawiciela (prosto z nieba), otrzymał dodatek – logo ŚDM! W dodatku logo satanistyczne – pisaliśmy już o tym (zresztą jest już mnóstwo postów na ten temat w polskojęzycznym internecie!). Byłoby to naganne nawet wówczas, gdyby logo było święte!

I jeszcze dwa bolesne przykłady z bardzo zatrutego źródła: bulli „Misericordiae vultus”:

„Miłosierdzie będzie zawsze większe od każdego grzechu i nikt nie może ograniczyć miłości Boga, który przebacza.” – Tak się składa, że każdy z nas niestety może i często ogranicza Miłość Boga i Jego przebaczenie. Bóg faktycznie może i mało tego – bardzo chce – wszystko przebaczyć i wszystkim – nawet Judaszowi, Hitlerowi, Fałszywemu Prorokowi i Antychrystowi (dwie ostatnie postacie to „bohaterowie” z Pisma św. skazani, bo Bóg o tym od zawsze wiedział, na jezioro ognia czyli piekło). Niestety, wielu ludziom (i aniołom) Bóg nie może (!!!) wybaczyć, choć pragnie. Siłą, która paraliżuje Miłosierdzie Boga jest nasza wolna wola. Żeby ją przełamać Bóg musiałby nas jej pozbawić, ale tego nie uczyni. Dlatego istnieje i na wieczność istnieć będzie niezmiennie piekło – miejsce, gdzie na zawsze przebywają ci, którzy odrzucili Miłosierdzie Boże i Bóg nigdy już nie będzie mógł im go okazać. Kluczem do wybaczenia jest żal za grzechy, czyli prośba do Boga o przebaczenie. Niestety wielu do końca ziemskiego życia tego nie czyni dlatego doświadczają „śmierci drugiej” (czyli duchowej, wiecznej w piekle – zwrot zaczerpnięty z ks. Apokalipsy św. Jana). Podsumowując – Miłosierdzie Boże ogranicza i to skutecznie wolna wola człowieka. To stwierdzenie na czerwono z początku akapitu (prawie już funkcjonujące jako hasło) jest bardzo niebezpieczne, bo sugeruje jakoby Miłosierdzie Boga działało automatycznie zawsze i w domyśle znosi istnienie poważnych kar w tym piekła. Ludzie, którzy przestają wierzyć w jego istnienie z łatwością do niego wpadają. Na ten temat miała widzenie chociażby św. Faustyna. Czyli w roku „miłosierdzia” proponuje się powiększyć nieco liczbę ludzi idących na wieczne potępienie???!!! Dziękuję za takie „miłosierdzie”!!!

– Fragment do spowiedników: „Niech nie zadają aroganckich pytań, lecz jak ojciec z przypowieści niech przerwą wywód przygotowany przez syna marnotrawnego”

A co na to Jan Paweł II??? Tak napisał w Liście Apostolskim Misericordia Dei (zwróćmy uwagę na pełny tytuł: Miłosierdzie Boże): „należy potępić jakikolwiek zwyczaj, który ograniczałby wyznanie do ogólnego oskarżenia lub jedynie jednego albo kilku grzechów uważanych za bardziej znaczące.”

Jakże ważne jest, by penitent mógł wyznać wszystkie grzechy, być cierpliwie wysłuchany. Zdanie cytowane na czerwono napisane w kontekście przypowieści o synu marnotrawnym wydaje się słuszne i takie „miłosierne”. Rzeczywiście, w sakramencie miłosierdzia (bo tak nazywamy spowiedź – jest to wyjątkowy pod tym względem sakrament) jak w żadnym innym z sakramentów ponosimy wielki trud, ból i wstyd będąc zmuszonymi wyznać wszystkie wielkie grzechy (a zalecane jest wyznawanie też mniejszych). To bolesne, ale jakże leczące. Załóżmy, że spowiednik przerwie wyliczankę zbrodni jakiemuś np. wieloletniemu mordercy. Czy człowiek ten po spowiedzi nie będzie cierpiał skrupułów? Będzie i to jakie!!! Wszak tej i tamtej zbrodni spowiednik nie pozwolił mu dokończyć wyznać. Mądry i posłuszny Łasce Bożej świeżo nawrócony grzesznik zrobi to przy następnej spowiedzi. Niestety tu czeka go niespodzianka, bo kolejny spowiednik powie, że Bóg mu i tak wybaczył, więc niech się nie cofa (takie sytuacje już się niestety zdarzają). I tak nie wyzna jakiegoś śmiertelnego grzechu, np. morderstwa nigdy. Załóżmy dwie sytuacje. Penitent powierzchownie się nawrócił. Bo z natury jest i pozostał złym człowiekiem. Pomyśli, że skoro tak łatwo można otrzymać przebaczenie, to i tak je otrzyma. Niestety, w wielu wypadkach już nie zdąży i trafia do piekła! Druga sytuacja gdy penitent chce się porządnie i na stałe nawrócić. Ileż skrupułów i cierpień wewnętrznych doświadczy???!!! To nie lepiej pocierpieć ten kwadrans przy konfesjonale i nawet usłyszeć łajanie od spowiednika? Po stokroć lepiej – zastanówcie się! Wyobraźmy sobie operację wycinania choremu raka. „Litościwi” lekarze wpadli na genialny pomysł, aby już nie wycinać dokładnie wszystkiego, bo pacjent i tak już tak bardzo cierpi i operacja trwa tak długo, więc po co się tak męczyć??? Przecież trzeba być miłosiernym dla bliźnich!!! Więc zgadnijcie, jak to miłosierdzie lekarskie się skończy? Chyba porównanie jest jasne? I jeszcze te „aroganckie pytania” ze zdania na czerwono. Czyż właśnie to nie najwięksi spowiednicy dziejów Kościoła, jak św. Jan Maria Vianey czy św. O. Pio nie byli takimi obrzydliwymi „arogantami”? Potrafili np. nie udzielić rozgrzeszenia, gdy nie widzieli w penitencie praktycznego postanowienia poprawy. Czyż to było „miłosierne” traktowanie grzeszników?! Prawdziwe miłosierdzie Boże w bardzo wielu wypadkach jest straszliwie bolesne, np. tysiące lat straszliwych cierpień w czyśćcu… Gdyby nie było czyśćca, to wszyscy „nie święci” (czyli prawie my wszyscy) nie mielibyśmy wstępu do nieba, co oznacza, że już na wieczność bylibyśmy nieszczęśliwi. I oprócz straszliwego czyśćca istnieją kary już na tej ziemi, które są miłosierdziem Bożym dla nas, bo one nas oczyszczają o wiele szybciej niż te w czyśćcu, a w wielu wypadkach (np. ciężka choroba) prowadzą grzeszników do nawrócenia, czyli ratują przed piekłem!!!

Kan. 988 § 1. Wierny jest obowiązany wyznać co do liczby i rodzaju wszelkie grzechy ciężkie popełnione po chrzcie, a jeszcze przez władzę kluczy Kościoła bezpośrednio nie odpuszczone i nie wyznane w indywidualnej spowiedzi, które sobie przypomina po dokładnym rachunku sumienia.
§ 2. Zaleca się wiernym, by wyznawali także grzechy powszednie.

Jan Paweł II, List Apostolski Misericordia Dei:

(…) Do rozeznania dyspozycji penitentów, jakiego musi dokonać szafarz, aby rozsądzić, czy można udzielić rozgrzeszenia czy też nie, jak również by nałożyć odpowiednią pokutę, trzeba, aby wierny, oprócz rachunku sumienia, żalu i postanowienia niegrzeszenia w przyszłości,(6) wyznał jeszcze swoje grzechy. W tym sensie Sobór Trydencki zadeklarował, iż jest konieczne na mocy prawa Bożego wyznać wszystkie i każdy z osobna grzechy śmiertelne.(7) Kościół zawsze dostrzegał istotowy związek pomiędzy osądem powierzonym kapłanom sprawującym ten sakrament i koniecznością, by penitenci wyznali swe grzechy,(8) poza wyjątkiem niemożliwości. Dlatego też, ponieważ integralne wyznanie grzechów ciężkich z ustanowienia Bożego stanowi konstytutywną część sakramentu, nie jest ono w żaden sposób pozostawione do wolnej dyspozycji duszpasterzy (dyspensa, interpretacja, lokalne zwyczaje itp.). (…)

Zarządzam, aby wszystko, co postanowiłem w tym Liście apostolskim w formie Motu proprio, obowiązywało w pełni i trwale oraz by było zachowywane od dnia dzisiejszego, chociażby istniała jakakolwiek inna dyspozycja przeciwna.

A dyspozycję przeciwną niestety mamy!!! Jakże proroczo wyczuł ją święty Papież Polak! Podkreślony przez nas fragment o „dyspozycji przeciwnej” wskazuje, że Jan Paweł II dał w ten sposób do zrozumienia, że stawia te przepisy na „ostrzu noża” i poddaje niejako pod ochronę dogmatu o nieomylności Papieża. Mało kto wie, że dogmat ten chroni naukę poprzednich Papieży przed ingerencją nawet ich następców! W tym wypadku już naprawdę nikt nie może „ruszyć” wskazań zawartych w cytowanym Liście Apostolskim Jana Pawła!