W dziele swym podaje Papiasz ponadto inne jeszcze opowiadania wyżej wspomnianego Arystiona o słowach Pańskich oraz tradycje Jana prezbitera. Odsyłając tam wiedzy chciwych czytelników, uważam za koniecznie potrzebne dorzucić do tego, co się już przytoczyło z pism jego, jeszcze tradycję, jaką nam podaje o Marku ewangeliście w słowach następujących:
„To zaś powiedział prezbiter: Marek, który był tłumaczem Piotra, spisał dokładnie wszystko, co przechował w pamięci, ale nie w tym porządku, w jakim następowały po sobie słowa i czyny Pańskie. Ani bowiem Pana nie słyszał, ani nie należał do jego orszaku, i tylko później, jak się rzekło, był towarzyszem Piotra. Otóż Piotr stosował nauki do potrzeb słuchaczy, a nie dbał o związek słów Pańskich. Nie popełnił więc Marek żadnego błędu, jeśli w szczegółach tak pisał, jak to się w jego przechowało pamięci. O jedno się tylko bowiem starał, o to, by nic nie opuścić z tego, co słyszał, oraz by nie napisać jakiej nieprawdy”. Oto co Papiasz opowiada o Marku.
(Euzebiusz z Cezarei - Historia Kościelna, przekład ks. bp A. Lisieckiego, cytujący słowa Papiasza, biskupa Hierapolis w Azji Mniejszej z przełomu I i II wieku po Chrystusie)
Święty Marek pojawia się kilkakrotnie na kartach Dziejów Apostolskich (12,12, 25; 15,37-39) i listów św. Pawła (Kol 4,10, 2 Tm 4,11, List do Filemona 24), wreszcie w liście św. Piotra Apostoła (1 P 5,13), który nazywa go “synem”. Jego matka była jedną z pierwszych chrześcijanek w Jerozolimie i gościła Piotra (Dz 12,12-13), który cudownie został wyzwolony z okowów. Jej dom był domem modlitw dla chrześcijan. Następnie Barnaba i Szaweł zabrali Marka do Antiochii (Dz 12,25), towarzyszył potem Barnabie w podróży na Cypr (Dz 15) około roku 49-50 i przypuszczalnie w dziele misyjnym w Azji Mniejszej. Św. Paweł nazywa Marka w liście do Kolosan krewnym Barnaby a treść listu wskazuje że Marek już wtedy przebywał w Rzymie. Podobnie wskazuje na to treść listu św. Piotra (1 P 5,13), który określa Rzym figuratywnie jako “Babilon”. Euzebiusz z Cezarei (por. Historia kościelna III.39), cytując żyjącego na przełomie I i II wieku po Chrystusie Papiasza, wskazuje że Marek był tłumaczem Piotra i spisał Ewangelię jaką Piotr wykładał. Późniejsze (IV w.) są zachowane ślady tradycji, że św. Marek był pierwszym biskupem Kościoła w Aleksandrii (tak np. Euzebiusz z Cezarei HE II.16, 24), Hieronim w swoich Żywotach sławnych mężów – VIII oraz Konstytucje Apostolskie VII.16). Według Euzebiusza z Cezarei został nim za panowania cesarza Klaudiusza. Św. Hieronim (op. cit.) pisze: “zabierając ze sobą Ewangelię jaką ułożył, udał się do Egiptu i jako pierwszy głosząc Chrystusa w Aleksandrii utworzył kościół tak godny podziwu jeśli chodzi o doktrynę i czystość obyczajów, że nakłonił wszystkich wyznawców Chrystusa by Go naśladowali.” Daty śmierci Marka nie znamy, z 2 Listu do Tymoteusza (4,11) wynika że żył jeszcze, gdy św. Paweł przed swą męczeńską śmiercią go pisał. Tradycja z IV wieku wskazuje że poniósł śmierć męczeńską.
Z końca epoki starożytności pochodzi również tradycja z Akwilei, że św. Piotr po przekazaniu Ewangelii do spisania Markowi posłał go jako biskupa do tego miasta w pn. wsch. Italii by tam głosił Ewangelię, zanim jeszcze wyruszył Aleksandrii. W każdym razie św. Marek został patronem istniejącego od co najmniej VI wieku patriarchatu akwilejskiego, a po przeniesieniu jego siedziby do Wenecji właśnie tego miasta, z którym dziś głównie jest kojarzony. Niestety, Akwileja została zniszczona w roku 452 przez Hunów a w VI wieku ponownie przez Longobardów nie ma zatem możliwości weryfikacji starożytnych podstaw powyższej tradycji.
