Św. Franciszek z Asyżu

Jest on jednym z największych świętych Kościoła Powszechnego. Urzeka do dziś każdego, kto zetknie się z jego ideami i działalnością. Wszystko, co czynił było konsekwencją głębokiej przemiany wewnętrznej i zawierzenia Chrystusowi. Z całą prostotą i szczerością wzorował swe życie na Ewangelii. Dla mnie śledzenie Franciszkowych gestów, czynów, modlitw, jest przeżyciem niezwykłym, zadziwiającą przygodą, podczas której pragnie się za Janem Pawłem II powtórzyć wołanie do świętego: "Ty, który tak bardzo przybliżyłeś Chrystusa Twojej epoce, pomóż nam przybliżyć Chrystusa naszej epoce, naszym trudnym i krytycznym czasom".

Św. Franciszek przyszedł na świat w roku 1181 lub 1182. Jego rodzice — Joanna Pica i Piotr Bernardone mieli sklep sukna i należeli do zamożniejszych obywateli miasta. Podanie głosi, że matka urodziła syna w stajni. Na tym miejscu jest obecnie kaplica z freskami z wieku XIII i napis z wieku XIV: Ta kaplica była stajnią dla wolu i osła, w której narodził się Franciszek, zwierciadło świata. Franciszek miał nadto młodszego brata, który zmarł w trzy lata po nim (1229). Dziecko urodziło się słabowite. Dlatego matka je ochrzciła, nadając mu imię Jan Chrzciciel. Ojciec żartobliwie nazwał go Franciszkiem, czyli francuzikiem, ze względu na sympatię, jaką chłopiec darzył kupców francuskich, z którymi ojciec załatwiał interesy. Według innej wersji przydomek ten miał otrzymać Franciszek ze względu na matkę, która miała pochodzić z francuskiej prowincji, Prowansji.

Początkowo Franciszek uczęszczał do szkoły parafialnej. Po jej ukończeniu jako młodzieniec pomagał ojcu w kupiectwie. Kiedy wybuchła wojna między Asyżem a Perugią, Franciszek chętnie stanął w obronie rodzinnego miasta (1202). Miał wtedy ok. 20 lat. Dostał się do niewoli, w której przebył rok. W więzieniu nabawił się choroby. Dawne bowiem więzienia nie przypominały w niczym naszych zakładów karnych. Były to więc cuchnące lochy, gdzie trzymano skazanych w najgorszych warunkach. Po powrocie do domu Franciszek prowadził nadal interesy handlowe ojca. Tak byłoby może do końca jego życia, gdyby nie dziwny sen. Ukazała mu się tajemnicza postać, zawołała go po imieniu i zawiodła do zamku pełnego zbroi wiszącej na ścianach. Kiedy zapytał, czyj to zamek i czyje są te zbroje, otrzymał odpowiedź: „To wszystko jest twoje i twoich rycerzy”. Franciszek sen ten wziął za przestrogę, że jego powołaniem nie jest kupiectwo, ale stan rycerski. Właśnie wtedy cesarz niemiecki, Fryderyk II, prowadził wojnę z papieżem (1202–1205) na terenie Włoch południowych. Franciszek najął sobie giermka, zakupił konia i ruszył w świat. Kiedy ujechał ok. 60 km, w Spoleto miał znowu sen. Usłyszał głos: „Dokąd podążasz?” Otrzymał rozkaz powrotu do Asyżu. W drodze zatem sprzedał konia i rycerski strój. Kiedy wrócił do domu, spotkał się z awanturą, że samowolnie opuścił dom, że roztrwonił pieniądze na konia, zbroję i na najęcie giermka. Gdyby jeszcze rzetelną pracą Franciszek naprawił ojcu wyrządzone szkody!... Ale zaczął zatapiać się w modlitwie i wieść życie ascetyczne, czego rodzina nie mogła zrozumieć.

Pewnego dnia Franciszek usłyszał głos w kościele: „Franciszku, idź i napraw mój Kościół”. Znowu był przekonany, że głos Boży nakazuje mu naprawić kościół św. Damiana, który wówczas faktycznie był w ruinie. Zostawił więc rodzinę i zaczął pracować przy odbudowie wspomnianego kościoła. Tego już ojcu było za wiele. Zaprowadził syna przed biskupa Asyżu, Gruida II (1204–1228), i urzędowo go wydziedziczył. Było to w marcu albo w kwietniu 1206 roku. Franciszek na to: „Kiedy wyrzekł się mnie ziemski ojciec, mam prawo Ciebie, Boże, odtąd wyłącznie nazywać swoim Ojcem”. Pomny na polecenie z nieba, chodził po okolicy i naprawiał zniszczone wiekiem kościoły. Wolny czas poświęcał także chorym w miejscowym przytułku–szpitalu. Wiedziony również pragnieniem nawracania dusz zaginionych, chodził po okolicznych miasteczkach i wsiach, i nawoływał do pokuty. Trwało to dwa lata (1206–1208). Miał nawet dotrzeć do Rzymu. Kiedy powrócił do Asyżu, zajął się naprawą kościoła, dziś nie istniejącego, Św. Piotra della Spina, a potem Matki Bożej Anielskiej, przy którym też zamieszkał. Kościółek należał wówczas do benedyktynów z góry Subassio. Ci chętnie odstąpili ruiny Franciszkowi. Obecna wspaniała bazylika pochodzi z XVI w.

Dnia 24 lutego 1208 roku, w uroczystość św. Macieja, była czytana Ewangelia o rozesłaniu przez Pana Jezusa 12 Apostołów. Franciszkowi utkwiły głęboko w pamięci zwłaszcza słowa: „Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski” (Mt 10,5–16). Zdjął więc swoje odzienie, nałożył na siebie zgrzebny habit, przepasał się sznurem, wziął kij do ręki i udał się przed kościół Św. Jerzego, by tam nauczać ludzi. Całe miasto mówiło o Franciszku. Jedni traktowali go jako dziwaka, może nawet jako pozbawionego zmysłów, gdy inni ujrzeli w nim Świętego. Zaczęli garnąć się do niego uczniowie. Wśród nich znaleźli się Piotr Cattani, znany doktor prawa, i Bernard z Quintavalle, zamożny kupiec. W roku 1208 miał już św. Franciszek 12 uczniów. Nadał im wszystkim nazwę „Mężów Pokutników z Asyżu” oraz „Braci Mniejszych”. Wszyscy obrali sobie za cel naśladowanie Pana Jezusa w Jego życiu ubogim i głoszenie Ewangelii. Zaczęli na wzór uczniów Chrystusa obchodzić miasta i wioski, i nawoływać do pokuty.

Rychło jednak pojawiły się trudności. Miejscowi kapłani zaniepokoili się „wędrownymi apostołami”, nie mającymi od nikogo upoważnienia do tak ważnej misji. Słusznie ci ludzie budzili podejrzenie i wywoływali sprzeciwy. W tej sytuacji św. Franciszek udał się ze swoimi towarzyszami do Rzymu i stanął przed papieżem Innocentym III. Musiał Święty wywrzeć na papieżu niezwykłe wrażenie, skoro ten tak ostrożny w zatwierdzaniu nowych rodzin zakonnych dał Franciszkowi ustne zatwierdzenie jego zgromadzenia. Był to rok 1209 lub 1210. Co więcej, papież polecił św. Franciszkowi, aby przyjął święcenia diakonatu, by mógł tym lepiej wypełnić swoją misję. Jego zaś towarzyszom pozwolił nosić tonsurę, znak przynależności do stanu duchownego. Według podania papież miał mieć sen proroczy, w którym widział św. Franciszka i jego uczniów, jak podtrzymywali swoimi ramionami chylący się do upadku Kościół Boży, który wyobrażała bazylika papieska na Lateranie.

W drodze powrotnej do Asyżu bracia głosili Chrystusa słowem, a więcej jeszcze swoim przykładem życia. Kiedy przybyli do rodzinnego miasta Franciszka, zgłosiła się do Porcjunkuli (do kościółka Matki Bożej Anielskiej) św. Klara, jedna z najzamożniejszych panienek Asyżu. I ona również postanowiła poświęcić się na wyłączną służbę Bożą. W nocy z dnia 18 na 19 marca 1211 roku odbyły się we wspomnianym kościółku jej ostrzyżyny oraz obłóczyny. Dokonał ich Franciszek w otoczeniu braci. Widział on w Klarze wielki dar Boży. Kiedy bowiem bracia mieli oddawać się posłudze apostolskiej, Klara z towarzyszkami miała swoją modlitwą i pokutą przygotować dla nich serca grzeszników. Tak powstał II Zakon Św. Franciszka, Pań Ubogich, zwanych popularnie klaryskami.

W owych latach Europa katolicka żyła wyprawami krzyżowymi do Ziemi Świętej. Również i Franciszek zapalił się, aby nawiedzić ziemię Pana Jezusa i by nawracać mahometan. Niestety, burza zmusiła okręt do powrotu. Kiedy chciał udać się do Maroka, nie pozwoliła mu znowu choroba (1212).

W roku 1213 hrabia Orlando da Chiusi ofiarował Franciszkowi Górę Alwernię. Odtąd będzie to ulubione miejsce modłów Franciszka. Tutaj właśnie otrzymał stygmaty, czyli odbicie ran Pana Jezusa na swoim ciele.

Dzieło św. Franciszka rozpowszechniło się tymczasem na kształt żywiołu. Można powiedzieć, że całe środkowe Włochy usiane zostały osiedlami jego synów duchowych. W roku 1215 zwołał Święty do Asyżu pierwszą kapitułę generalną, na której przedstawił braciom ułożoną przez siebie regułę. Trzeba też było pomyśleć o sprawie organizacji nowej rodziny zakonnej. W tym samym roku Franciszek na zaproszenie papieża wziął udział w soborze powszechnym laterańskim IV (1215). Spotkał się na nim ze św. Dominikiem. Odtąd złączyła obu Świętych wielka, dozgonna przyjaźń. W roku 1217 Franciszek zwołał do Asyżu drugą kapitułę generalną. Podjęto na niej decyzję wysłania braci do Tunisu i do Syrii. Trzecia kapituła, zwołana w roku 1219, była tak liczna, że od setek namiotów nazwano ją „kapitułą namiotów”. Na tej kapitule wysłano braci do Niemiec, do Anglii i do Francji. Sam Franciszek po skończonej kapitule udał się wraz z krzyżowcami do Egiptu i stanął przed sułtanem Melek–el–Kamelem. Nie nawrócił wprawdzie sułtana, ale otrzymał od niego glejt, zezwalający Franciszkowi na swobodne poruszanie się po Ziemi Świętej. Nie zabawił tu wszakże długo. Skoro bowiem dowiedział, że ma zebrać się kapituła generalna w Asyżu bez jego wiedzy, aby zmienić jego regułę, natychmiast powrócił. Na tejże kapitule zrzekł się przełożeństwa i na swojego następcę wyznaczył Piotra z Katanii. Sam zaś udał się do Rzymu, by uzyskać zatwierdzenie swojej reguły. W tym czasie w Maroku poniosło śmierć męczeńską z rąk mahometan 5 braci–misjonarzy. Pierwsze to męczeńskie kwiaty zakonu (1220). Ciała ich przewieziono do Portugalii. W manifestacji uczestniczył młody kapłan z zakonu kanoników regularnych. Był nim św. Antoni, który niebawem wstąpił do Franciszkanów. Po śmierci brata Piotra z Katanii Franciszek mianował przełożonym generalnym I Zakonu brata Eliasza (1221–1227). Sam zaś wolny czas poświęcał sprawom organizacyjnym zakonu i modlitwie. Na kapitułę generalną w roku 1221 przybyło już ok. 5000 braci. W roku 1223 papież Honoriusz III zatwierdził regułę św. Franciszka.

Św. Franciszek chciał jednak, aby z dobrodziejstw życia zakonnego mogli korzystać dla swojej duszy także ludzie żyjący w świecie. Założył więc w roku 1221 III Zakon dla ludzi świeckich, żyjących w rodzinach, praktykujących śluby zakonne w ramach swojego stanu.

W roku 1223 w czasie jednej ze swoich misyjnych wędrówek znalazł się św. Franciszek w miasteczku Greccio. Właśnie przypadały święta Bożego Narodzenia. Franciszek wpadł na pomysł pierwszego w historii Kościoła zainscenizowanego żłóbka i kolędnicy. Do stajenki, w której pewien gospodarz miał osiołka i wołu, zaniósł niemowlę gospodarza i położył je w żłobie. Odczytał braciom tekst z Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa, wśród łez wygłosił homilię o tej tajemnicy, a na zakończenie odśpiewano hymn kościelny na Boże Narodzenie. Tak to powstały „żłóbki” i „jasełka”.

Zbyt surowy jednak tryb życia musiał odbić się na zdrowiu św. Franciszka. W ostatnich dwóch latach zaczęły go dręczyć coraz dotkliwiej cierpienia fizyczne. W lecie 1224 roku udał się na Górę Alwernię, gdzie spędził 40–dniowy post ku czci św. Michała Archanioła. Zwyczaj ten zachowywał od wielu lat i zalecał go swoim duchowym synom. I właśnie podczas tego postu dnia 14 września, w uroczystość Podwyższenia Krzyża świętego, ukazał mu się Chrystus w postaci serafina na krzyżu i odbił na ciele Franciszka swoje najświętsze rany. Jest to pierwszy wypadek w dziejach Kościoła stwierdzonych historycznie stygmatów. Św. Franciszek otrzymał je na dłoniach i na stopach z wyraźnymi śladami po gwoździach. Krwawiły one i zadawały Świętemu wielki ból. On wszakże czuł się bardzo zawstydzony wskutek tego niezwykłego wyróżnienia. Kościół potwierdził urzędowo ten wypadek przez wyznaczenie święta Stygmatów św. Franciszka na 17 września.

Po otrzymaniu stygmatów Franciszek czuł się tak osłabiony, że musiał zaprzestać swoich pieszych wędrówek apostolskich. Nadto na skutek prawie stałego płaczu oślepł prawie zupełnie. Dlatego utrzymywał kontakt ze współbraćmi jedynie przez dyktowane listy. W tym też czasie podyktował swój czołowy utwór poetycki Pieśń o bracie słońcu (1225). Kiedy stan Świętego był już beznadziejny, dał się wreszcie nakłonić do skorzystania z rad oraz życzeń największego dobroczyńcy zakonu, kardynała Hugolino, i brata Eliasza, by posłuchał papieża i zaczął się leczyć w jego letniej rezydencji w Rieti. Jednak było już za późno. Pragnąc zakończyć życie na ręku braci, udał się w drogę ostatnią do Asyżu. Zanim św. Klara przygotowała mu odpowiednie miejsce w altanie ogrodu sióstr przy kościele św. Damiana, zatrzymał Franciszka u siebie biskup Asyżu. Święty jednak błagał, by go przeniesiono do Porcjunkuli. Spełniono jego życzenie, gdzie też 4 października 1226 roku oddał Bogu ducha ze słowami Psalmu 141 na ustach w wieku zaledwie 45 lat. Była sobota, dzień Matki Bożej. Pogrzeb odbył się następnego dnia. Bracia ułożyli ciało Świętego tak, jakby był rozpięty na krzyżu, co na zebranym tłumie uczyniło ogromne wrażenie. Ciało z Porcjunkuli przeniesiono do kościoła Św. Jerzego w uroczystej procesji (3 km). Po czterech latach przeniesiono je w niemniej uroczystej procesji do wystawionej ku jego czci wspaniałej bazyliki. W roku 1228 — a więc w dwa lata po jego śmierci — papież Grzegorz IX, były kardynał Hugolin, dokonał uroczystej kanonizacji Franciszka w Asyżu, dokąd osobiście przybył. W roku 1442 i w roku 1476 relikwie św. Franciszka dla bezpieczeństwa zamurowano, a z biegiem lat o nich zapomniano. Odkryto je dopiero 12 grudnia w roku 1818. W roku 1981 cały świat katolicki obchodził 800–lecie urodzin św. Franciszka (1181–1981).

W r. 1980 Ojciec święty Jan Paweł II ogłosił św. Franciszka patronem ekologii (ochrony przyrody) ze względu na to, że Święty bardzo kochał przyrodę.

Oprac. na podst.: Ks. Wincenty Zaleski SDB, Święci na każdy dzień, Wydawnictwo Salezjańskie, Warszawa 1998

Modlitwy do św. Franciszka z Asyżu
Święty Franciszku, Ty tak bardzo przybliżyłeś Chrystusa swojej epoce, pomóż nam przybliżyć Chrystusa naszym trudnym i krytycznym czasom. Wspieraj nas! Czasy dzisiejsze oczekują Chrystusa z wielką tęsknotą, choć wielu nam współczesnych nie zdaje sobie z tego sprawy. Zbliżamy się do dwutysięcznego roku po Chrystusie. Czy nie będą to czasy, które przygotowują nas do odrodzenia w Chrystusie, do nowego Adwentu? Każdego dnia podczas modlitwy eucharystycznej wyrażamy nasze oczekiwanie, zwracając się ku Niemu Samemu - naszemu Odkupicielowi i Zbawicielowi; ku Niemu, który jest wypełnieniem historii człowieka i świata.
***
Święty Franciszku z Asyżu! Pomóż nam przybliżyć Chrystusa Kościołowi i dzisiejszemu światu! Ty, który nosiłeś w swoich sercu zmienne koleje losu ludzi Tobie współczesnych, wspieraj nas, abyśmy sercem, bliskim Sercu Odkupiciela, objęli sprawy ludzi naszej epoki, trudne problemy społeczne, ekonomiczne, polityczne, problemy kultury i cywilizacji współczesnej, wszystkie cierpienia, napięcia, kompleksy, niepokoje. Pomóż nam przełożyć to wszystko na prosty i przynoszący owoc język Ewangelii. Pomóż nam rozwiązać te wszystkie problemy kluczem Ewangelii, aby Chrystus Sam mógł być dla człowieka naszych czasów Drogą, Prawda i Życiem. Amen.
***
Święty Franciszku, który otrzymałeś stygmaty na Alwerni, świat tęskni za Tobą jako za ikoną Jezusa Ukrzyżowanego. Potrzebuje Twojego serca otwartego ku Bogu i ku człowiekowi, Twoich stóp bosych i zranionych, Twoich rąk przebitych i błagających. Tęskni za Twoim głosem słabym, lecz potężnym mocą Ewangelii. Pomóż, Franciszku, dzisiejszym ludziom uznać zło grzechu i szukać oczyszczenia z niego w pokucie. Pomóż im wyzwolić się z samych struktur grzechu, które uciskają dzisiejsze społeczeństwo. Ożyw w rządzących świadomość tego, jak nagląco potrzeba pokoju wewnątrz narodów i pomiędzy nimi. Niech młodym udzieli się Twoja świeżość życia, zdolna przeciwstawić się zasadzkom różnorakich kultur śmierci. Dotkniętym wszelkiego rodzaju złością przekaż, Franciszku, Twoją radość płynącą z umiejętności przebaczania. Wszystkim ukrzyżowanym przez cierpienie, głód i wojnę otwórz na nowo bramy nadziei. Amen.
Litania do św. Franciszka z Asyżu 1
Kyrie elejson. Chryste elejson. Kyrie elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże,
Duchu Święty, Boże,
Święta Trójco, Jedyny Boże,
Święta Maryjo Niepokalanie poczęta,
módl się za nami.
Święty Franciszku Seraficki,
Święty Franciszku, kwiecie łaski Bożej,
Święty Franciszku, wielki naśladowco Chrystusa,
Święty Franciszku, pragnący śmierci męczeńskiej,
Święty Franciszku, piastunie ran Chrystusowych,
Święty Franciszku, ozdobiony znamionami Męki Jezusowej,
Święty Franciszku, obdarzony mocą czynienia cudów,
Święty Franciszku, gorejący miłością Bożą,
Święty Franciszku, przepełniony miłością bliźniego,
Święty Franciszku, miłośniku pokory,
Święty Franciszku, wzorze pokuty,
Święty Franciszku, przykładzie posłuszeństwa,
Święty Franciszku, miłośniku czystości,
Święty Franciszku, gardzący dobrami świata,
Święty Franciszku, patriarcho ubogich,
Święty Franciszku, żywy obrazie cnót ewangelicznych,
Święty Franciszku, założycielu trzech zakonów,
Święty Franciszku, heroldzie Wielkiego Króla,
Święty Franciszku, pogromco szatana,
Święty Franciszku, filarze Kościoła katolickiego,
Święty Franciszku, obrońco wiary katolickiej,
Święty Franciszku, głoszący światu pokój i dobro,
Święty Franciszku, zwycięzco złości świata,
Święty Franciszku, odnowicielu obyczajów chrześcijańskich,
Święty Franciszku, drogowskazie dla błądzących,
Święty Franciszku, lekarzu chorych na duszy,
Święty Franciszku, wielki orędowniku u Boga,
Święty Franciszku, święty nasz Ojcze,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
W. Módl się za nami, święty Ojcze Franciszku.
O. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
Módlmy się: (modlitwy do wyboru)
1. Boże, Ty przez zasługi Serafickiego Ojca świętego Franciszka ubogaciłeś swój Kościół nową rodziną zakonną; użycz nam tej łaski, abyśmy za jego przykładem odwrócili się od dóbr ziemskich i skierowali nasze pragnienia do niebieskich. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
2. Boże, Ty ukazałeś nam wspaniały wzór życia i świętości w osobie Twego Sługi Serafickiego Franciszka; udziel nam tej łaski, abyśmy za jego wstawiennictwem i przykładem przez stałe nawracanie się i czyny pokuty umacniali się w Twojej miłości. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Litania do św. Franciszka z Asyżu 2
Panie, zmiłuj się nad nami.
Panie, zmiłuj się nad nami.
Chryste, zmiłuj się nad nami.
Chryste, zmiłuj się nad nami.
Panie, zmiłuj się nad nami.
Panie, zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo, Królowo Zakonu Serafickiego,
módl się za nami.
Święty Józefie, Patronie życia ukrytego,
Święty Franciszku, Ojcze Seraficki,
Posłany Kościołowi do odnowy życia chrześcijańskiego,
Mały w oczach własnych, a do wielkich rzeczy przeznaczony,
Opuszczający wszystko, aby pozyskać Chrystusa,
Święty Franciszku, pogrążony w kontemplacji tajemnic Zbawiciela,
Seraficzną miłością w Bogu rozmiłowany,
Do głębi przejęty duchem Chrystusa,
Odnowę życia opierający na Ewangelii świętej,
Święty Franciszku, spotykający Chrystusa w każdym człowieku,
Wzywający wszystkich do życia wiarą i miłością,
Pragnący męczeństwa dla wzrostu Królestwa Bożego,
Podejmujący dalekie podróże dla ratowania zabłąkanych,
Święty Franciszku, głoszący światu pokój i dobro,
Apostołujący przykładem życia więcej niż słowem,
Zdobywający serca prostotą i mocą Ewangelii,
We wszystkich stworzeniach widzący moc i dobroć Boga,
Święty Franciszku, rozmiłowany w pokorze i ubóstwie Chrystusa,
W każdym ucisku opływający w duchową radość,
W ciele swoim noszący znamiona Męki Zbawiciela,
Chlubiący się tylko z krzyża Jezusa Chrystusa,
Święty Franciszku, wyniszczony gorliwością o chwałę Bożą,
Żyjący wiecznie w pamięci wdzięcznych pokoleń,
Niezliczonych synów i córek chwalebny Ojcze,
Święty Franciszku, możny orędowniku przed Bogiem,
Abyśmy należycie cenili łaskę powołania do życia ewangelicznego, uproś nam u Boga.
Abyśmy sumiennie wypełniali obowiązki swego stanu,
Abyśmy nigdy nie ustawali w miłowaniu Chrystusa Ukrzyżowanego,
Abyśmy bliźnich pociągali do Boga słowem, przykładem i modlitwą,
Abyśmy do końca wytrwali w radosnej służbie Bogu i bliźnim jako wolne dzieci Boże,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
W. Błogosławieni ubodzy w duchu.
O. Albowiem do nich należy Królestwo niebieskie.
Módlmy się:
Boże, Ty sprawiłeś, że Seraficki Ojciec Franciszek żyjąc w ubóstwie i pokorze upodobnił się do Chrystusa; spraw, abyśmy idąc tą samą drogą naśladowali Twojego Syna i zjednoczyli się z Tobą pełni wesela i miłości. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.