Dzieło Duchowej Adopcji Kapłanów

W podwarszawskim klasztorze bezhabitowego Zgromadzenia Sióstr od Aniołów żyła skromna i cicha zakonnica, Wanda Boniszewska. Urodziła się na Litwie w 1907 roku, tam wstąpiła do zakonu. 11 kwietnia 1950 r. została aresztowana i torturowana przez NKWD. Szczęśliwie przeżyła tę gehennę, którą nazwała swoim piekłem i czyśćcem na ziemi, ofiarując Bogu swoje cierpienia. Siostra Wanda nosiła na swym ciele rany podobne do ran Chrystusowych, a jej ukryte życie naznaczone było udziałem w męce Chrystusa, widzeniami Matki Bożej, dusz czyśćcowych, a także wieloma znakami duchowymi i fizycznymi. Przyjmowała na siebie choroby i cierpienia innych.  Siostra Wanda zmarła w 2003 roku. Nie jest to więc odległa nam mistyczka, ktoś z dawnych, „lepszych” czasów. To ktoś nam współczesny, który dał dowód, że za Jezusem można podążać także w XXI wieku. Pozostawiła nam ona po sobie bogatą spuściznę i zachęcamy gorąco, by się z nią zapoznać. W DDAK pisaliśmy o niej prawie dekadę temu, bo w 2015 roku. Dziś wraca do nas, gdyż siostra Wanda gorąco orędowała za kapłanami, wspierała ich przede wszystkim jednak modlitwą i ogromnym cierpieniem wynagradzającym za grzechy kapłanów i zakonników. Poniżej cytujemy fragmentów słów Pana Jezusa o kapłaństwie i życiu zakonnym przekazane s. Wandzie Boniszewskiej:

Jesteście stworzeni dla Mojej chwały, drogą Moją iść trzeba. Drogą krzyża, Golgoty. Tam, gdzie więcej światła, więcej wymagam. Czasu ci nie określam. Z krzyżem zostawiam.

Pragnę waszej miłości. Szczytu najwyższej doskonałości wymagam od kapłanów zakonnych, a wyście lodem.

Pragnę miłości waszej, pragnę całkowitego oddania się, prawdziwie, oddania się posłusznego, jak Ja się oddałem na krzyżu. Pragnę Swe pragnienie przelać na kapłanów, niech oni również pragną.

Ukochałem dusze pokorne kapłańskie. Dałem sam przykład pokory, zniżyłem się do natury ludzkiej. Współdziałajcie z łaskami, nie zatwardzajcie serc waszych na wołanie Moje. Ukochałem was ponad cały świat. Dajcie miłość za miłość. Kapłanie, zniżyłem się do Eucharystii, zniżyłem się do ciebie.

Kapłanie, nic mi nie dajesz, jesteś własnością Moją. Żyj życiem Moim. Nie masz prawa żyć życiem świata. Stale krzyż i Eucharystia – to życie twoje. Ojciec Mój Przedwieczny zniżył się do Mnie, w was się zamieniłem. Kapłanie, we Mszy św. nie jesteś ty, lecz Ja. Jesteś szafarzem łask. Nie kalaj Mnie grzechami. Nie kalaj Mego przybytku. Mieszkam w tobie, mam prawo do ciebie. Nie widzisz Mnie, lecz czujesz Moją Obecność. Wszystko, co czynisz, płynie z Krzyża Eucharystycznego. Mieszkanie obrałem nie w krzyżu, nie w tabernakulum, nie w Hostii, lecz w was.

Oblubienico, kto ty jesteś, czy masz tę miłość, jaką świat ma do oblubieńca swego? Zakonnice, nie zagłuszajcie głosu serca waszego, głosu Oblubieńca. Dałem wam więcej światła, pragnę więcej miłości. Zakonnice, kim jesteście, do czego wasze serce przywiązane, czy do Mnie? Spójrzcie na świat i miłość małżonków. Mijają godziny, mijają dni, mijają tygodnie – prawdziwej miłości nie doznaję od was. Odejść będę musiał. Daję stale, uchylacie się, nie chcecie, odrzucacie łaski Moje. Marnować ich nie będę (19 grudnia 1941 roku).

Po co zostaję w Tabernakulum, dla kogo? Na czyj głos przychodzę? Posłuszny jestem. Pragnę serc czystych kapłańskich.

Miłosierdzie przebaczy. W Najświętszym Sakramencie, w Eucharystycznym Sercu schroni was. Miłosierdzie w sakramencie pokuty omyje was. Więcej przebaczam, niż myślisz.

Pragnę kapłanów rozpalić miłością, aby zapalali lud. Miłosierdzie dla kapłanów większe niż dla ludzi nieznających Mnie.

Pragnę, by kapłan był wchłonięty przez Aniołów! Kapłan-Anioł.